Pletyzmografia segmentarna
Pletyzmografia segmentarna – badanie polegające na rejestracji granicznych zmian w objętości kończyny, do którego dochodzi w czasie pracy serca[1].
Podział pletyzmografii[edytuj | edytuj kod]
- Pletyzmografia stain gauge z użyciem czujnika z elastycznej rurki wypełnionej rtęcią, indem lub galem, których oporność zależy od rozciągnięcia. Metoda rzadko stosowana, głównie w celach naukowych.
- Pletyzmografia impedancyjna z użyciem elektrody przyklejonej do skóry.
- Pletyzmografia pneumatycznej oscylometrii z użyciem czujnika w postaci opaski wypełnianej powietrzem (podobne do mankietów sfingomanometru). Jest to najczęściej używana metoda.
Wskazania[edytuj | edytuj kod]
Wykorzystywana do długoterminowego monitorowania postępu zmian upośledzających przepływ w tętnicach kończyn.
Wyniki[edytuj | edytuj kod]
Pozwala na rozpoznanie i lokalizacje istotnych zwężeń tętnicy, a co za tym idzie oceny symetrii ukrwienia kończyn i półilościową ocenę stopnia niedokrwienia. Dokładność oceny z użyciem pletyzmografu w porównaniu z angiografią wynosi 85%, a połączenie obu metod zwiększa ją do ponad 95%. Metoda ta również pozwala na zweryfikowanie zawyżonego ciśnienia segmentarnego u pacjentów z cukrzycą (znaczne zwapnienie tętnic).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piotr Gajewski: Interna Szczeklika 2015. Kraków: Medycyna Prakyczna, 2015.