Fotografia Bronisława Wilkoszewskiego z albumu „Widoki m. Łodzi” z 1896 roku przedstawiająca kościół ewangelicki św. Jana Ewangelisty, mieszczący się przy ówczesnej ul. Dzikiej (ob. Sienkiewicza) u wylotu ul. Ewangelickiej (ob. Roosevelta). Kościół ten był drugim w Łodzi kościołem ewangelickim, po kościele św. Trójcy przy Nowym Rynku (ob. Plac Wolności). Budowa świątyni związana była ze wzrastającą liczbą mieszkańców miasta wyznania ewangelicko-augsburskiego. Potrzeba powstania nowej świątyni pojawiła się już w latach 60. XIX wieku. Dzięki pomocy finansowej łódzkich przemysłowców, w tym znacznego wkładu Karola Scheiblera w wysokości 50 tys. rubli udało się rozpocząć prace projektowo-budowalne. Projekt kościoła wykonał w 1879 roku niemiecki architekt Ludwik Schreiber, zatrudniony w zakładach Karola Scheiblera. Prace nad budową kościoła przejął, po opuszczeniu Łodzi przez Scheiblera w 1880 roku, architekt miejski Hilary Majewski.

Kościół św. Jana Ewangelisty zaprojektowany i wykonany został jako bazylika trójnawowa w stylu neoromańskim. Charakterystyczna dla niego jest elewacja wykonana z nieotynkowanej cegły (Rohbau) oraz fasada z trzema wieżami, z widocznie dominującą nad zabudowaniami miejskimi smukłą wieżą środkową. Budowa świątyni ukończona została w 1883 roku. Inauguracyjne nabożeństwo w nowym kościele, odprawił bp Paweł Everth w dniu 8 października 1884 roku. Pierwszym proboszczem został pastor Wilhelm Piotr Angerstein. Po II Wojnie Światowej świątynia została przejęta przez ojców jezuitów. W 1950 roku bp Michał Klepacz erygował parafię rzymskokatolicką pw. Najświętszego Imienia Jezus. Pod koniec lat 80. XX wieku ojcowie jezuici odkupili świątynię od Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. W czasach PRL-u kościół był ośrodkiem duszpasterstwa akademickiego, z którym związana była działalność kapelana opozycji – o. Stefana Miecznikowskiego, uhonorowanego w 1992 tytułem Honorowego Obywatela Miasta Łodzi.