Polski: Oficjalne logo miał w latach 70. XX wieku nowo otwarty Warszawski Dworzec Centralny czyli WDC. Zastosowania loga: książki, foldery promocyjne, dyskretne oznaczenie szklanych drzwi automatycznych i zwykłych srebrną farbą z logiem aby uniknąć zderzeń. Typografia systemu informacji wizualnej Dworca Centralnego w Warszawie została opracowana przez artystę plastyka Andrzeja Pańkowskiego, który na dworcu użył dwóch czcionek, Helvetica i Paneuropa Gruba (Futura) w czarnym kolorze na białym tle. Zastosowanie szwajcarskich i niemieckich krojów pisma znanych na świecie z doskonałego wzornictwa było nowością. Wszystkie napisy zostały subtelnie zawieszone w powietrzu i podświetlone od wewnątrz świetlówkami tak jak obecne tam wówczas włoskie zegary cyfrowe oraz użyto też dwóch wielkich, białych neonów napisanych Helvetiką na fasadzie. Ponadto dworzec wyposażono w iluminację dekoracyjną podkreślającą jego modernistyczną architekturę i niezależną od oświetlenia sufitowego. Skład iluminacji: wielkie reflektory oświetleniowe w szczycie dachu w formie punktów z lamp rtęciowych wchodzących do hali z dworu (działają), podświetlenie punktowe skrzydeł dachu (działa), dwie linie światła ze świetlówek biegnące przez cały dworzec na korytarzach wzdłuż marmurowych ścian na dole i na górze (aktualnie instalacja nie działa), podświetlenie peronów od spodu z żarówek (aktualnie instalacja nie działa), podświetlenie sufitu w hali głównej w jego szczelinach w formie dwóch cienkich linii światła ze świetlówek wychodzących na dwór (aktualnie instalacja nie działa, była to instalacja dzienna czyli słaba stosowana zamiennie z nocną czyli mocną składającą się ze wspomnianych już punktów oświetleniowych), podświetlenie ścian w formie pionowych świetlówek w barze na piętrze (aktualnie instalacja nie działa)^[1].