50°37′16″N 16°31′54″E/50,621111 16,531667Pniaki (powiat kłodzki)
| ||
| Rodzaj miejscowości | część wsi Jugów | |
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | dolnośląskie | |
| Powiat | kłodzki | |
| Gmina | Nowa Ruda | |
| Wysokość | 460-560[1] m n.p.m. | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 74 | |
| Kod pocztowy | 57-430 Jugów[2] | |
| Tablice rejestracyjne | DKL | |
| SIMC | 0854251 | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Nowa Ruda   Pniaki | ||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  Pniaki | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Pniaki | ||
Położenie na mapie Polski  Pniaki | ||
| 50°37′16″N 16°31′54″E/50,621111 16,531667
| ||
Pniaki (niem. Liergrund) – część wsi Jugów w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Nowa Ruda[3][4].
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Pniaki leżą w Sudetach Środkowych, na wschód od centrum Jugowa, w dolinie dopływu Jugowskiego Potoku, na wysokości około 460-560 m n.p.m.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 część wsi administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pniaki powstały w 1784 roku jako kolonia Jugowa[1]. W 1793 roku utworzono tu kopalnię węgla kamiennego „Ferdinand”, która wkrótce stała się największym zakładem wydobywczym w rejonie Jugowa[1]. Utworzenie kopalni spowodowało szybki rozwój miejscowości, w 1825 roku było tu 17 domów i folwark[1]. W pierwszej połowie XIX wieku wstrzymano wydobycie węgla w kopalni, wznowione je w 1841 roku[1]. W drugiej połowie XIX wieku kopalnię kilkakrotnie powiększano, a wydobycie węgla trwało z przerwami do 1945 roku[1]. W 1933 roku Pniaki liczyły 218 mieszkańców[1]. Po 1945 roku w związku z zamknięciem kopalni miejscowość utraciła swój górniczy charakter stając się rolniczym przysiółkiem Jugowa[1]. W 1978 roku było tu 21 gospodarstw rolnych[1].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przez Pniaki prowadzi 
szlak turystyczny z Nowej Rudy na Kalenicę[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-BiS, 1994, s. 353, 354. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2014–03–09]. s. według wyboru.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014–03–09].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 18.11.2015].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.
| |||||||||||||||||
