Pośrednia Rywocińska Przełęcz
Na mapach: 
49°10′38″N 20°12′20″E/49,177222 20,205556
49°10′38″N 20°12′20″E/49,177222 20,205556 Pośrednia Rywocińska Przełęcz (wśród podpisanych obiektów) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°10′38″N 20°12′20″E/49,177222 20,205556
| |
Pośrednia Rywocińska Przełęcz (słow. Zadné Studené sedlo[1], Zadné Studenovodské sedlo, niem. Hintere Kohlbachtalscharte, węg. Hátsó Tarpataki csorba) – przełęcz znajdująca się w grani Rywocin (fragment Zimnowodzkiej Grani) w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela ona Wielką Rywocińską Turnię od Pośredniej Rywocińskiej Turni. Na siodło tej przełęczy nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Dla taterników stanowi ona dogodny dostęp do Wielkiej Rywocińskiej Turni.
Pośrednią Rywocińską Przełęcz zwano niegdyś Niżnią Rywocińską Przełęczą.
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Alfred Martin, 21 lipca 1907 r. – letnie,
- Gyula Komarnicki, 1 lutego 1912 r. – zimowe.
Już przed wejściem Alfreda Martina przełęcz została zdobyta przez żołnierzy i oficerów przy okazji pomiarów kartograficznych w 1895 lub 1896 r.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 400. ISBN 83-01-13184-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVII. Spąga – Rywociny. Warszawa: Sport i Turystyka, 1973, s. 167–168.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.