49°48′00″N 18°50′26″E/49,800000 18,840556Pogórze (województwo śląskie)
| |||
| |||
 Widok na centrum Pogórza | |||
| Państwo |  Polska
| ||
| Województwo |  śląskie
| ||
| Powiat |  cieszyński
| ||
| Gmina | Skoczów | ||
| Liczba ludności (2008) | 1851 | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 33 | ||
| Kod pocztowy | 43-430[1] | ||
| Tablice rejestracyjne | SCI | ||
| SIMC | 0067487 | ||
Położenie wsi
| |||
Położenie na mapie gminy Skoczów   Pogórze | |||
Położenie na mapie Polski  Pogórze | |||
Położenie na mapie województwa śląskiego  Pogórze | |||
Położenie na mapie powiatu cieszyńskiego  Pogórze | |||
| 49°48′00″N 18°50′26″E/49,800000 18,840556
| |||
_COA.png)
Pogórze (cz. Pohoří, niem. Pogorsch) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim, w gminie Skoczów. Wieś leży w historycznych granicach regionu Śląska Cieszyńskiego. Powierzchnia sołectwa wynosi 863 ha[2], a liczba ludności 1851, co daje gęstość zaludnienia równą 214,5 os./km².
Spis treści
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0067493 | Bajerki | część wsi |
| 0067501 | Dębina | część wsi |
| 0067518 | Dziedzina | część wsi |
| 0067524 | Kopaniny | część wsi |
| 0067530 | Wądolec | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana została w łacińskim dokumencie Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego), spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna ok. 1305 w szeregu wsi zobowiązanych do płacenia dziesięciny biskupstwu we Wrocławiu, w postaci ithem in Pogorsz[5][6][7]. Zapis ten (brak określenia liczby łanów, z których będzie płacony podatek) wskazuje, że wieś była w początkowej fazie powstawania (na tzw. surowym korzeniu), co wiąże się z przeprowadzaną pod koniec XIII wieku na terytorium późniejszego Górnego Śląska wielką akcją osadniczą (tzw. łanowo-czynszową). Wieś politycznie znajdowała się wówczas w granicach utworzonego w 1290 piastowskiego (polskiego) księstwa cieszyńskiego, będącego od 1327 lennem Królestwa Czech, a od 1526 roku w wyniku objęcia tronu czeskiego przez Habsburgów wraz z regionem aż do 1918 roku w monarchii Habsburgów (potocznie Austrii).
Miejscowość wraz z jej częściami: Dembiną i Bajerkami wymienia pod koniec XIX wieku Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. Wieś zajmowała całkowity obszar 1488 mórg. Według spisu z 1880 roku we wsi znajdowały się 103 budynki, w których mieszkało 890 mieszkańców w tym 415 mężczyzn oraz 475 kobiet. 650 z nich było wyznania katolickiego, 232 protestanckiego, a 8 wyznawało judaizm. Pod względem etnicznym 848 mieszkańców było polskojęzycznymi, 42 niemieckojęzycznymi. We wsi znajdowała się polska szkoła ludowa[8].
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 108 budynkach w Pogórzu na obszarze 858 hektarów mieszkało 860 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 100,2 os./km². z tego 639 (74,3%) mieszkańców było katolikami, 209 (24,3%) ewangelikami a 12 (1,4%) wyznawcami judaizmu, 792 (92,1%) było polsko-, 55 (6,4%) niemiecko- a 12 (1,4%) czeskojęzycznymi[9]. Do 1910 roku liczba mieszkańców wzrosła do 862, z czego 861 było zameldowanych na stałe, 799 (92,8%) było polsko-, 61 (7,1%) niemieckojęzycznymi a 1 czeskkojęzyczna, 636 (73,8%) było katolikami, 217 (25,2%) ewangelikami a 9 (1%) wyznawcami judaizmu[10].
W wyborach na XI kadencję austriackiej Rady Państwa w 1907 w Pogórzu wygrał Józef Londzin (Związek Śląskich Katolików) ze 113 głosami nad Janem Sztwiertnią (45 głosów, byłym członkiem Związku Śląskich Katolików, postrzeganym jako kandydat neutralny narodowościowo z poparciem miejscowym Niemców) a w 1911 Londzin wygrał ponownie (95 głosów) nad Józefem Kożdoniem (57 głosów, Śląska Partia Ludowa) i Józefem Chobotem (3 głosy).[11]
Po zakończeniu I wojny światowej Pogórze wraz z całym Śląskiem Cieszyńskim stało się punktem sporu pomiędzy Polską i Czechosłowacją. W 1918 roku na bazie Straży Obywatelskiej lokalni Polacy utworzyli w miejscowości oddział Milicji Polskiej Śląska Cieszyńskiego podlegający 14 kompani Milicji w Skoczowie pod dowództwem ppor. Bączka[12].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie bielskim.
Miejsce odbywania się corocznej imprezy sportowej Crossu świętojańskiego, która nawiązuje do tradycji palenia świętojańskich ognisk na Śląsku Cieszyńskim.
Religia[edytuj | edytuj kod]
Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski).
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Kościół NMP Królowej Polski
Zespół Szkół Nr 5
Zabytkowy dwór (ob. Powiatowy Dom Pomocy Społecznej)
_2.JPG)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ UM w Skoczowie: Statut Sołectwa Pogórze. W: www.skoczow.bip.info.pl [on-line]. 2008-10-06. [dostęp 2010-12-07].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Śląsk Cieszyński w średniowieczu (do 1528). Idzi Panic (redakcja). Cieszyn: Starostwo Powiatowe w Cieszynie, 2010, s. 296. ISBN 978-83-926929-3-5.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. VIII, hasło "Pogórze". nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1880. s. 505. [dostęp 2018–04–19].
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, XI. Schlesien. Wien: 1906. (niem.)
- ↑ Ludwig Patryn (ed): Die Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1910 in Schlesien. Troppau: 1912. (niem.)
- ↑ Grzegorz Wnętrzak: Stosunki polityczne i narodowościowe na pograniczu Śląska Cieszyńskiego i Galicji zachodniej w latach 1897-1920. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2014, s. 393. ISBN 978-83-7780-882-5.
- ↑ Jerzy Szczurek 1933 ↓, s. 32-37.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Szczurek: Z wielkich dni Śląska Cieszyńskiego. O milicjach ludowych w latach 1918-1920. Cieszyn: Nakładem Grupy Związku Powstańców Śląskich w Cieszynie, 1933.
| |||||||||||
