Pojezierze Zachodniosuwalskie
| |
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Pojezierze Zachodniosuwalskie |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Pojezierze Zachodniosuwalskie (842.72) – mezoregion fizycznogeograficzny w północno-wschodniej Polsce, stanowiący zachodnią część Pojezierza Litewskiego. Region graniczy od północy z Puszczą Romincką, od zachodu ze Wzgórzami Szeskimi, od południowego zachodu z Pojezierzem Ełckim, od południowego wschodu z Równiną Augustowską a od północnego wschodu z Pojezierzem Wschodniosuwalskim. Region leży na pograniczu województw warmińsko-mazurskiego i podlaskiego.
Pojezierze Zachodniosuwalskie jest głównie regionem rolniczym o małym zalesieniu. Obszar regionu stanowi strefą przejściową pomiędzy mazurskim a niemeńskim płatem lodowcowym (ostatnie zlodowacenie). Występują tu wały morenowe osiągające wysokości do 240 m n.p.m., poprzecinane rynnami lodowcowymi o południkowej orientacji. Najdłuższą taką rynną jest Rospuda wraz z jeziorami Rospuda Filipowska, Garbaś i innymi.
Na obszarze Pojezierza Zachodniosuwalskiego nie ma miast. Większymi miejscowościami regionu są Bakałarzewo, Filipów i Przerośl.
Mezoregion rozpościera się na terenie gmin: Gołdap, Dubeninki, Kowale Oleckie, Olecko, Wieliczki, Przerośl, Filipów, Bakałarzewo, Raczki i Suwałki.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
- Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski. Warszawa: PWN, 1998. ISBN 83-01-12677-9.