Polirytmia
Wygląd
Polirytmia (gr. polýs = liczny i gr. rhythmós = rytm[1]) – zjawisko muzyczne polegające na występowaniu różnych struktur rytmicznych w jednocześnie brzmiących przebiegach poszczególnych instrumentów lub głosów[2]. Istotne jest jednakowe metrum wszystkich partii; w przeciwnym razie zjawisko nazywa się polimetrią[3]. Niemiecki muzykolog Hugo Riemann wyróżnił trzy typy polirytmii[4]:
- polegającą na zagęszczonym ruchu jednej linii melodycznej względem drugiej, np. jednoczesny przebieg szesnastkowy i ćwierćnutowy (przykład A),
- rytmikę uzupełniającą, polegającą na dopełnianiu się rytmów poszczególnych linii melodycznych, prowadzącym do powstania jednolitego ruchu (przykład B),
- rytmikę konfliktową, polegającą na jednoczesnym występowaniu różnych podziałów rytmicznych, np. kwartol w jednym głosie i triol w drugim (przykład C).
Polirytmia występuje powszechnie w muzyce od późnego średniowiecza[5].

Przykład A[2]

Przykład B[4]

Przykład C[2]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ekiert 2006 ↓, s. 402.
- ↑ a b c Wesołowski 2017 ↓, s. 72.
- ↑ Chodkowski 2006 ↓, s. 697.
- ↑ a b Riemann, Gurlitt i Eggebrecht 1967 ↓, s. 740.
- ↑ Polyrhythm. „Grove Music Online”. Oxford University Press. DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.22059. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Hugo Riemann, Wilibald Gurlitt, Hans Heinrich Eggebrecht: Riemann Musik Lexikon. T. 3. Moguncja: B. Schott's Söhne, 1967.
- Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki. Kraków: PWM, 2017. ISBN 978-83-224-0461-4.