Stenobionty

Wykres ideowy ilustrujący różny rozwój organizmów w zależności od natężenia czynnika środowiska: A – eurybionty; B – oligostenobionty; C – mezostenobionty; D – polistenobionty

Stenobionty (gr.: stenós – wąski) – gatunki o wąskim zakresie tolerancji ekologicznej dla danego czynnika, np. goryl, koralowce rafy koralowej, porosty itp. Stenobionty są dobrymi bioindykatorami (gatunkami wskaźnikowymi) – ich występowanie świadczy o obecności lub działaniu określonego czynnika. W praktyce gatunki wskaźnikowe wykorzystuje się także do określania stanu środowiska (np. stopnia jego zanieczyszczenia).

Stenobionty dzielimy na:

• mezostenobionty – organizmy żyjące w obrębie wartości średnich danego czynnika środowiskowego.
• oligostenobionty – organizmy żyjące w obrębie wartości niskich danego czynnika środowiskowego.
• polistenobionty – organizmy żyjące w obrębie wartości wysokich danego czynnika środowiskowego.

Przykładowe rodzaje stenobiontów:

• stenotermy – organizmy wymagające do przeżycia konkretnych wartości temperatury
• stenohaliny – organizmy potrafiące żyć tylko w wodzie o danym zasoleniu.

Bibliografia

• Biologia 1, Balerstet J, Lewiński W. Zakres rozszerzony.

Zobacz też

• eurybionty
• Gatunek wskaźnikowy
• Prawo minimum Liebiga