Politico

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Politico
Logo
Państwo

 Stany Zjednoczone

Siedziba

hrabstwo Arlington

Adres

1100 Wilson Blvd Suite 601 Arlington, VA 22209[1]

Data założenia

23 stycznia 2007 (jako „The Politico”)

Prezes

Robert L. Allbritton (prezes)[2]

Dyrektor

Patrick Steel (dyrektor generalny)[2]

Zatrudnienie

500 (2017, tylko w USA)[3]

brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Politico (Politico LLC[1], wcześniej The Politico[4]) – amerykańskie przedsiębiorstwo mediowe (publicystyka polityczna) z siedzibą w hrabstwie Arlington, w Wirginii, w Stanach Zjednoczonych[1], którego działalność obejmuje krajową i zagraniczną politykę. Dystrybuuje treści za pośrednictwem strony internetowej, telewizji, publikacji drukowanych, radia oraz podcastów[5]. Jego aktywność w Waszyngtonie dotyczy m.in. Kongresu, lobbingu, amerykańskich mediów i urzędu prezydenta[6].

W 2015 roku przedsiębiorstwo rozpoczęło działalność w Europie jako spółka joint venture pomiędzy Politico LLC (z siedzibą w USA) a niemieckim koncernem wydawniczym Axel Springer. Główny oddział „Politico” Europe zlokalizowany jest w Brukseli, a dodatkowe biura znajdują się w Londynie, Berlinie, Paryżu, Rzymie i Warszawie[7].

Historia[edytuj | edytuj kod]

John F. Harris i Jim VandeHei opuścili redakcję dziennika „The Washington Post” i, dzięki finansowemu wsparciu przez Roberta L. Allbrittona, w styczniu 2007 roku założyli „Politico”. Powstanie tej organizacji medialnej miało miejsce, gdy w Stanach Zjednoczonych doszło do politycznych i mediowych przeobrażeń[a][8]. Pierwszy z nich został redaktorem naczelnym (editor-in-chief), a drugi redaktorem prowadzącym (executive editor)[9]. Ich pierwszym współpracownikiem był Mike Allen[10], który wcześniej był korespondentem dziennika „The Washington Post” w Białym Domu[11]. Frederick J. Ryan Jr. do 2014 roku zasiadał na stanowiskach prezesa i dyrektora generalnego przedsiębiorstwa[12]. Kolejnym członkiem redakcyjnego zespołu założycielskiego był Martin Tolchin[13].

Od samego początku dziennikarze „Politico”, śledząc kampanie polityczne, korzystali z kamer wideo[14]. W 2008 roku strona internetowa serwisu informacyjnego odwiedzana była miesięcznie przez ponad 3 miliony unikatowych użytkowników[15].

We wrześniu 2008 roku „The New York Times” poinformował, że po wyborach prezydenckich „Politico” miało rozszerzyć swoją działalność – zatrudnić kolejnych reporterów, redaktorów, inżynierów sieciowych[b], a także innych pracowników. W planach przedsiębiorstwa było też zwiększenie nakładu waszyngtońskiej edycji gazety[17]. Od 2008 roku do stycznia 2011 roku kadra pracownicza „Politico” zwiększyła się blisko trzykrotnie[18]. Jednymi z ważniejszych osób, które w tym okresie dołączyły do składu redakcyjnego byli komentatorzy polityczni, Michael Kinsley i Joe Scarborough[19].

W 2011 roku stronę internetową „Politico” miesięcznie odwiedzały ponad 4 miliony unikalnych użytkowników, co czyniło ją jedną z najpopularniejszych gazet internetowych w Stanach Zjednoczonych[20].

W czerwcu 2013 roku zatrudniona została Susan Glasser, która wcześniej pracowała dla „The Washington Post”. Miał być jej przydzielony nadzór nad dwoma nowymi obszarami: „opiniami wybitnych głosów z zewnątrz” i „dłuższymi opowiadaniami”[21]. We wrześniu 2014 roku, po rezygnacji Richarda Berke ze stanowiska redaktora prowadzącego „Politico”, funkcję tę objęła Glasser[22]. Jej drugim zadaniem, które jej przydzielono, było czynne uczestnictwo w budowie strategii firmy, która wówczas rozszerzała swoją działalność na całe Stany Zjednoczone, a także wkraczała na kontynent europejski[23].

VandeHei w programie stacji MSNBC, Morning Joe (2018)

W październiku 2013 roku Jim VandeHei, współzałożyciel „Politico”, został mianowany nowym dyrektorem generalnym (CEO) przedsiębiorstwa. Zastąpił on Freda Ryana, który piastował to stanowisko od momentu założenia firmy[24]. Pod kierownictwem VandeHeia „Politico”, w aspekcie finansowym, kontynuowało tendencję rosnącą: w 2014 roku przedsiębiorstwo zwiększyło przychody o 25%[25]. W styczniu 2016 roku liczba pracowników na świecie wynosiła blisko 500 osób[26].

Na początku 2016 roku, po doniesieniach dotyczących napięć w redakcji w poprzedzających tygodniach, VandeHei i Allen (a także trzej inni członkowie kierownictwa) ogłosili, że po zbliżających się wyborach prezydenckich odejdą z „Politico”[27]. W trakcie kadencji Glasser dziesiątki pracowników opuściło firmę, aby dołączyć do innych ośrodków prasowych. Z kolei VandeHei starł się z wydawcą, Allbrittonem, w sprawie kwestii budżetowych oraz działań ekspansyjnych. Kiedy organizacja zaangażowała się bardziej intensywnie w rozszerzenie działalności na Europę założyciele, w tym Harris, postanowili odsunąć się na dalszy plan[28]. Na stanowisku dyrektora generalnego, po odejściu VandeHeia, przez blisko rok zasiadał Allbritton[29]. 8 maja 2017 roku funkcję tę objął menedżer bankowy, Patrick Steel[30].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wiele tytułów prasowych w całych Stanach Zjednoczonych w momencie zakładania „Politico” redukowało zatrudnienie i ograniczało też relacje z Waszyngtonu[4].
  2. ↑ Inżynier sieciowy odpowiedzialny jest za budowanie/rozbudowywanie/modernizowanie sieci komputerowych (w zakresie sprzętu i oprogramowania), a także za projektowanie/instalowanie infrastruktury sieciowej oraz serwisowanie i konfigurowanie systemów sieciowych[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Politico LLC – Company Profile and News – Bloomberg Markets. bloomberg.com. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  2. ↑ a b About Politico – Politico. politico.com. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  3. ↑ Brad Dayspring: Fast Facts – Politico. politico.com, 2018-01-01. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  4. ↑ a b Katharine Q. Seelye: For journalists, it's not politics as usual – Technology & Media – International Herald Tribune. nytimes.com, 2007-01-08. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-19)]. (ang.).
  5. ↑ Ronald D. Smith: Becoming a Public Relations Writer: Strategic Writing for Emerging and Established Media. New York: Routledge, 2020, s. 193. ISBN 978-0-367-28159-5.
  6. ↑ John F. Harris, Jim VandeHei: Mission Statement. Politico, 2007-01-23. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  7. ↑ About Us – Politico. politico.eu. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  8. ↑ David Uberti: Can Politico rise again? – Columbia Journalism Review. cjr.org, 2015. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  9. ↑ Erik Wemple: Politico founder blasted for tweet about white nationalist leader. washingtonpost.com, 2018-10-17. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-22)]. (ang.).
  10. ↑ Mark Leibovich: Citizens of the Green Room: Profiles in Courage and Self-Delusion. New York: Penguin Random House, 2014, s. 19. ISBN 978-0-698-17277-7.
  11. ↑ Bob Woodward: Bush at War. Simon & Schuster, 2012, s. 315. ISBN 978-1-4711-0469-5.
  12. ↑ Fredrick J. Ryan, Jr. – White House Historical Association. whitehousehistory.org. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  13. ↑ Dan Diamond, Susannah Luthi: Trump set to ask for more coronavirus cash. politico.com, 02/24/2020. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  14. ↑ Harry Jaffe: Politico Hopes To Rock Washington Media – News & Features. washingtonian.com, 2007-01-22. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)]. (ang.).
  15. ↑ Richard Pérez-Peña: Politico and Reuters Forge a News Distribution Alliance. nytimes.com, 2008-12-14. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-11)]. (ang.).
  16. ↑ Michał Baran: Informatycy: Kształcenie, płace, oferty (lata 2006–2010). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2012, s. 20. ISBN 978-83-233-3361-6.
  17. ↑ Richard Pérez-Peña: Politico Intends to Expand After Presidential Race Ends. nytimes.com, 2008-09-22. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-25)]. (ang.).
  18. ↑ Jeremy W. Peters: Political News Sites See 2012 as Breakthrough Year. nytimes.com, 2011-01-29. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-05)]. (ang.).
  19. ↑ Ben Smith: Kinsley, Scarborough to Politico. politico.com, 2010-08-09. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  20. ↑ Mark Coddington: Politico » Encyclo » Nieman Journalism Lab. niemanlab.org, 2014-03-27. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]. (ang.).
  21. ↑ Leslie Kaufman: Politico Expands Coverage Areas and Adds an Editor of Note. nytimes.com, 2013-06-03. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  22. ↑ Richard Scott Dunham: Multimedia Reporting: How Digital Tools Can Improve Journalism Storytelling. Beijing: Springer, 2019, s. 29, seria: Tsinghua Global Business Journalism Series. ISBN 978-981-13-6163-0.
  23. ↑ Ravi Somaiya: Politico Names New Overseer of Washington News Content. nytimes.com, 2014-09-18. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-21)]. (ang.).
  24. ↑ Brian Stelter, Leslie Kaufman: VandeHei, Politico Editor, Is Made Chief Executive. nytimes.com, 2013-10-13. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-17)]. (ang.).
  25. ↑ Mathew Ingram: Can Politico save political journalism, not just in the U.S. but in Europe too?. fortune.com, 2015-09-28. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-24)]. (ang.).
  26. ↑ Ravi Somaiya: Leaders Deny Strife Caused Departures From Politico. nytimes.com, 2016-01-29. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-02)]. (ang.).
  27. ↑ Ravi Somaiya: Politico Will Lose Its Co-Founder and 4 Others. nytimes.com, 2016-01-28. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-28)]. (ang.).
  28. ↑ Dylan Byers: Massive Politico shakeup: Jim VandeHei, Mike Allen, 3 others departing. cnn.com, 2016-01-28. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-08)]. (ang.).
  29. ↑ Hadas Gold: Patrick Steel named new Politico CEO. politico.com, 2017-04-25. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-01)]. (ang.).
  30. ↑ Były bankier Patrick Steel nowym szefem Politico. wirtualnemedia.pl, 2017-04-26. [dostęp 2020-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-08)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Politico&oldid=71561715”