Pomnik Niepodległości w Kielcach
 Pomnik w 2020 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Typ obiektu | |
| Projektant |
Czesław Czapski |
| Całkowita wysokość |
ok. 11 m |
| Data odsłonięcia |
3 listopada 1929 |
| Data likwidacji |
1939 |
Położenie na mapie Kielc  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
 50°52′26,2″N 20°37′07,5″E/50,873944 20,618750
| |
Pomnik Niepodległości w Kielcach – pomnik znajdujący się na Placu Niepodległości w Kielcach, w pobliżu dworca kolejowego. Upamiętnia pierwsze walki Strzelców z Rosjanami w sierpniu 1914 roku.
Pomnik powstał z inicjatywy kieleckich kolejarzy, projekt wykonał Czesław Czapski – student Politechniki Warszawskiej i syn zawiadowcy kieleckiej stacji kolejowej[1]. Monument został uroczyście odsłonięty 3 listopada 1929 roku przez ministra komunikacji Alfonsa Kühna; wcześniej odbyła się msza polowa[2]. Na pomnik składały się około pięciometrowy postument, wykonany z piaskowca szydłowieckiego, oraz rzeźba kuli ziemskiej z orłem w koronie piastowskiej, który zrywał się do lotu. We wrześniu 1939 roku pomnik zniszczyli Niemcy[3].
Na początku XXI wieku przystąpiono do odbudowy pomnika. Odsłonięcie nastąpiło 11 listopada 2002 roku[4]. Rekonstrukcję wykonano dzięki szczegółowej fotografii, przedstawiającej pomnik z 1929 roku[3].
Obecny pomnik ma około 11 metrów wysokości. Postument wykonany jest z granitu, znajduje się na podwójnym cokole. W jego dolnej części umieszczono cztery pamiątkowe płyty, w środkowej zaś cztery emblematy. Część górna to kula ziemska, z której do lotu zrywa się mierzący półtora metra i wykonany z brązu orzeł w koronie wazowskiej[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ P. Witek, G. Witek, Kalendarium Kielc i Kadrówki. Jeszcze raz o Pierwszej Kompanii Kadrowej, Kielce 2004, s. 96.
- ↑ Odsłonięcie pomnika „Niepodległości” ufundowanego przez kolejarzy, „Gazeta Kielecka” 1929, nr 88, s. 2.
- ↑ a b c C. Jastrzębski, K. Otwinowski, M. Otwinowska, Miejsca pamięci narodowej w Kielcach, Kielce 2010, s. 54-55.
- ↑ B. Alukiewicz, Wrócił po 63 latach, „Słowo Ludu” 2002, nr 262, s. 9.