Pomnik Zwycięstwa we Wrocławiu
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Wrocław | |
| Miejsce | Bulwar Xawerego Dunikowskiego | |
| Styl architektoniczny | neogotyk | |
| Projektant | Alexis Langer | |
| Fundator | wrocławscy oficerowie, mieszkańcy i urząd miejski | |
| Całkowita wysokość | 25 m | |
| Data budowy | 1874 | |
| Data likwidacji | po 1945 | |
Położenie na mapie Wrocławia   Pomnik Zwycięstwa we Wrocławiu (nieistniejący) | ||
Położenie na mapie Polski  Pomnik Zwycięstwa we Wrocławiu (nieistniejący) | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Pomnik Zwycięstwa we Wrocławiu (nieistniejący) | ||
| 51°06′42,9″N 17°02′37,4″E/51,111917 17,043722 | ||
Pomnik Zwycięstwa we Wrocławiu (niem. Siegesdenkmal) – nieistniejący pomnik we Wrocławiu, upamiętniający żołnierzy poległych w wojnie duńskiej (1864)[1], wojnie prusko-austriackiej (1866) i wojnie prusko-francuskiej (1870), niezależnie od ich rangi i pochodzenia społecznego[2].
Pomysł budowy pomnika pojawił się 21 marca 1872 roku, a jego autorem był płk. von Donat 1 wrocławskiego batalionu rezerwy Landwehry nr 38. Z jego inicjatywy jednostka wystosowała postulat wzniesienia monumentu, który został poparty przez 1 batalion 3 dolnośląskiego regimentu Landwehry nr 50, społeczeństwo Wrocławia i urząd miejski, które również zgłosiły chęć udziału w budowie. W ciągu 366 dni zbiórki zebrano 21.200 talarów, a cesarz Wilhelm podarował na potrzeby jego budowy dwa zdobyczne działa francuskie. Od 2 grudnia 1872 roku pracowała, kierowana przez von Donata, komisja koordynująca budowę. Pomnik został ukończony 15 czerwca 1874 roku, a 28 czerwca został odsłonięty w obecności następcy tronu[3].
Autorem pomnika był wrocławski architekt Alexis Langer[2], rzeźby wykonali Georg Bähr i Scholz[1]. Miał postać wysokiej na 25 m, wysmukłej piaskowcowej iglicy stylizowanej na zwieńczenie wieży gotyckiego kościoła[2], z dwiema mniejszymi iglicami po bokach. Wszystkie iglice były zdobione postaciami średniowiecznych wojowników. Na centralnej iglicy znajdowały się dwie tablice z inskrypcją z nazwiskami poległych żołnierzy[3], podtrzymywane przez anioły, i figury trzech żołnierzy symbolizujących trzy formacje wojskowe (piechotę, kawalerię i artylerię)[2]. Całość stała na okrągłej, wysokiej na sześć stopni platformie[3] z ozdobną balustradą[2], na którą wejścia strzegły dwa zdobyczne, francuskie działa[1], umieszczone na osobnych cokołach. Platforma była umiejscowiona na dostępnym z trzech stron podeście[3].
Pomnik ustawiono na pl. Cesarzowej Augusty[3] (obecnie bulwarze Xawerego Dunikowskiego). Po 1945 roku zniszczony, pozostałości platformy fundamentowej odkryto podczas prac rewitalizacyjnych bulwaru w 2015 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Pomnik Zwycięstwa (dawny) (pol.). Wratislaviae Amici. [dostęp 2015-03-23].
- ↑ a b c d e f Beata Maciejewska: Najbardziej oryginalny wrocławski pomnik odkryty pod górką (pol.). W: Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-03-23. [dostęp 2015-03-23].
- ↑ a b c d e Cezary Wąs: Wrocławski pomnik zwycięstwa w wojnie 1870-1871 (pol.). W: Miscellanea Łódzkie 1/1996 (15) [on-line]. Uniwersytet Wrocławski. [dostęp 2015-03-23].
