50°14′01″N 16°35′53″E/50,233611 16,598056Poręba (województwo dolnośląskie)
|
||
 Kościół św. Sebastiana w Porębie |
||
| Rodzaj miejscowości | wieś | |
| Państwo |  Polska |
|
| Województwo | dolnośląskie | |
| Powiat | kłodzki | |
| Gmina | Bystrzyca Kłodzka | |
| Wysokość | 435 m n.p.m. | |
| Liczba ludności (III 2011) | 232[1] | |
| Strefa numeracyjna | 74 | |
| Kod pocztowy | 57-520 | |
| Tablice rejestracyjne | DKL | |
| SIMC | 0851560 | |
|
Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka
 Poręba
|
||
|
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Poręba
|
||
|
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Poręba
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Poręba
|
||
| 50°14′01″N 16°35′53″E/50,233611 16,598056 |
||
Poręba – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka.
Spis treści
Położenie[edytuj]
Łańcuchowa wieś o długości ponad 3 km jest położona na południowy wschód od Bystrzycy Kłodzkiej, górna część wsi sięga Przełęczy nad Porębą leżącej w grzbiecie Gór Bystrzyckich[2].
Podział administracyjny[edytuj]
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie wałbrzyskim.
Historia[edytuj]
Pierwsza wzmianka o Porębie pochodzi z 1360 roku, wieś figuruje tam pod nazwą Lichtenvalde[2]. W 1684 miejscowość weszła w skład dóbr międzyleskich rodziny von Althannów[2]. Pod koniec XVIII wieku Poręba składała się z dwóch części: dworskiej i wolnego sołectwa[2]. W 1839 część dworska została kupiona przez Marianne Orańską[2]. Była to wtedy dobrze rozwinięta wieś w której funkcjonowały: szkoła katolicka, pięć młynów wodnych, olejarnia i gorzelnia, mieszkańcy miejscowości oprócz rolnictwa zajmowali się tkactwem i hodowlą wołów[2]. W drugiej połowie XIX wieku powstał tu tartak i kilka gospód, z których korzystali kuracjusze z pobliskiego Długopola-Zdroju[2].
Zabytki[edytuj]
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest[3]:
- kościół parafialny pw. św. Sebastiana, z pierwszej połowy XVIII wieku.
Inne zabytki:
- stary kamienny krzyż o krótkich ramionach, położony niedaleko kościoła, w jego dolnej części jest wykuty miecz[2]. Krzyż określany jest często jako tzw. krzyż pokutny co nie ma oparcia w żadnych dowodach ani badaniach, a jest oparte jedynie na nieuprawnionym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże monolitowe, o których nic nie wiadomo, zwłaszcza te z rytami broni, są krzyżami pokutnymi[4], chociaż w rzeczywistości powód fundacji takiego krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża. Niestety hipoteza ta stała się na tyle popularna, że zaczęła być odbierana jako fakt i pojawiać się w lokalnych opracowaniach, informatorach czy przewodnikach jako faktyczna informacja, bez uprzedzenia, że jest to co najwyżej luźny domysł bez żadnych bezpośrednich dowodów.
Pomniki przyrody[edytuj]
Około 500 m poniżej kościoła, po północnej stronie drogi rośnie pomnikowy cis pospolity o obwodzie pnia około 210 cm[2].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ a b c d e f g h i Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 412. ISBN 978-83-89188-95-3.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 29 sierpnia 2012]. s. 64.
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010.
Bibliografia[edytuj]
- Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ISBN 978-83-89188-95-3
|
||||||||||||||||||||||||||
