50°23′08″N 22°33′17″E/50,385556 22,554722Potok Górny
| ||
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | lubelskie | |
| Powiat | biłgorajski | |
| Gmina | Potok Górny | |
| Liczba ludności (2011) | 1296[1] | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 84 | |
| Kod pocztowy | 23-423[2] | |
| Tablice rejestracyjne | LBL | |
| SIMC | 0896410 | |
Położenie na mapie gminy Potok Górny   Potok Górny | ||
Położenie na mapie Polski  Potok Górny | ||
Położenie na mapie województwa lubelskiego  Potok Górny | ||
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego  Potok Górny | ||
| 50°23′08″N 22°33′17″E/50,385556 22,554722
| ||
Potok Górny (dopełniacz: Potoka Górnego) – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Potok Górny.
Spis treści
Podział i demografia[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 1296 mieszkańców[1] i była największą miejscowością gminy. Miejscowość jest siedzibą wiejskiej gminy Potok Górny.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Potok Górny leży w południowo-zachodnim krańcu powiatu biłgorajskiego i za razem województwa lubelskiego, na obszarze Płaskowyżu Tarnogrodzkiego, nad rzeką Borowiną. Niedaleko wsi przebiega droga wojewódzka nr 863 w relacji Krzeszów – Cieszanów. Najbliższym miastem jest Tarnogród, w odległości ok. 15 km od Potoka.
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0896427 | Poduchowne | część wsi |
| 0896433 | Przysiadki | część wsi |
| 0896440 | Rowy | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XVI wieku Potok Górny nosił nazwę Dziewiczy Potok i leżał w starostwie krzeszowskim w ziemi przemyskiej (województwo ruskie). W 1588 znalazł się w dobrach Jana Zamoyskiego a następnie Ordynacji Zamojskiej gdzie został w 1792 ośrodkiem klucza, przyjmując nazwę Potok Ordynacki. W zapisach archiwalnych istniało rozróżnienie na Potok Górny oraz Potok Dolny. Wkrótce tą pierwszą nazwą zaczęto określać obydwie części miejscowości. W czasach Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego wieś znalazła się w granicach powiatu tarnogrodzkiego (do 1842 roku). W 1867 przeszła do gminy Krzeszów w powiecie biłgorajskim. Dopiero w 1973 Potok stał się stolicą samodzielnej gminy.
Przez większość istnienia, z uwagi na położenie z dala od szlaków komunikacyjnych, wieś była omijana przez działania wojenne. Pod koniec XVIII wieku wieś była dziesiątkowana przez zarazę cholery - największe jej nasilenie przypadło na 1777 rok, gdzie według szacunków liczba mieszkańców zmniejszyła się o połowę. Potok Górny i okolice, obok Babic, był największym w powiecie biłgorajskim skupiskiem ludności prawosławnej[5].
17 grudnia 1943 roku, polskie podziemie zamordowało w Potoku Górnym Dmytra Bonna, Katerynę Bonna, Mykołę Jaceczko oraz Iwana Jaceczko[6][7][8].
W odwecie 19 grudnia 1943 roku, oddziały ukraińskie pod dowództwem Wołodymyra Darmochwała, ukraińscy policjanci z posterunków w Potoku Górnym, Biszczy, Kuryłówce, Księżpolu, Tarnogrodzie, Dzikowie i Cieplicach razem z oddziałem niemieckiej żandarmerii zamordowali 19 mieszkańców wsi[9] i dalsze kilkanaście osób w Zagródkach i Dąbrówce[10]. Zginął wówczas także ks. Błażej Nowosad, który nie chciał opuszczać parafian pomimo wcześniejszych ostrzeżeń o zbliżającym się oddziale ukraińskim. W 1944 oddziały AK i Batalionów Chłopskich zorganizowały w Potoku Górnym akcję odwetową[11].
Religia[edytuj | edytuj kod]
Głównym zabytkiem Potoka jest murowany kościół rzymskokatolicki pw. Jana Chrzciciela, zbudowany w latach 1743–1754. Parafia w Potoku Górnym ma jednak historię sięgająca XVI wieku, z pierwszym kościołem ufundowanym w 1581 roku przez króla Stefana Batorego. Przy parafii działa cmentarz rzymskokatolicki[12].
W Potoku Górnym znajdowała się w przeszłości cerkiew unicka, wzmiankowana po raz pierwszy w 1612, następnie prawosławna. Została ona opuszczona po wywózkach ludności prawosławnej narodowości ukraińskiej i w 1955 została rozebrana. Materiał ze zburzonego budynku wykorzystano do budowy szkoły podstawowej we wsi[13]. W Potoku Górnym znajdują się również resztki cmentarza prawosławnego, porzuconego i zdewastowanego po 1945[12].
Infrastruktura i kultura[edytuj | edytuj kod]
W Potoku Górnym znajduje się m.in. ośrodek zdrowia, komenda policji i Gminny Ośrodek Kultury, przy którym funkcjonuje od 1993 roku Dęta Orkiestra Strażacka, licząca ok. 30 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 43.
- ↑ В. Верига, Дорогами другої світової війни, Toronto 1981, s. 235.
- ↑ M. Siwicki, Dzieje konfliktów polsko-ukraińskich, t. 3, Warszawa 1994, s. 201.
- ↑ Library and Archives of Canada, R6531-0-8-E: Volodymyr Kubijovyc Fonds, container 26, file 33, Звідомлення Михайлa Федірчукa, селянинa с. Потік Горішній.
- ↑ Ludobójstwo nacjonalistów ukraińskich na Polakach na Lubelszczyźnie w latach 1939–1947
- ↑ M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 197-198.
- ↑ M. Zajączkowski, Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939–1944, Instytut Pamięci Narodowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Lublin-Warszawa 2015, s. 251.
- ↑ a b Kawałko D., Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 174.
- ↑ Oficjalna strona SP w Potoku Górnym, potokszkola.republika.pl [dostęp 2016-07-20].
| ||||||||||
