Powódź w Gdańsku (1829)

Powódź w Gdańsku 1829

Upamiętnienie powodzi, pruski znak wysokiej wody na ścianie spichlerza „Panna” na Ołowiance
Państwo	Królestwo Prus
Miejsce	Gdańsk
Rodzaj zdarzenia	powódź
Data	8–9 kwietnia 1829
Ofiary śmiertelne	20–99
brak współrzędnych

Pruski znak wysokiej wody na ścianie Śluzy Kamiennej

Powódź w Gdańsku – powódź, która miała miejsce w kwietniu 1829 roku w Gdańsku, na terytorium Królestwa Prus.

Historia

W nocy z 8 na 9 kwietnia 1829 r., w wyniku przejścia orkanu atlantyckiego nad Zatoką Gdańską, doszło do cofnięcia wody morskiej, która zablokowała spływ kry z Wisły. Wezbrane wody zalały Żuławy Wiślane, Stare Przedmieście, Wyspę Spichrzów i Ołowiankę na Motławie, Główne i Stare Miasto, Dolne Miasto, a także obszar obecnych dzielnic Stogi, Olszynka i Nowy Port. Była to największa w historii tego miasta powódź, która zalała 3/4 ówczesnej powierzchni Gdańska i trwała prawie 3 tygodnie (do 28 kwietnia). Zginęło w niej kilkadziesiąt osób, a ok. 12 tysięcy ludzi straciło dach nad głową. Powódź upamiętniono m.in. tablicami na ścianach spichlerza „Panna” na Ołowiance i Śluzy Kamiennej na Dolnym Mieście.

Dla ochrony Gdańska i Żuław przed powodzią został wybudowany w latach 1891-1895 Przekop Wisły (o długości 7,1 km), umożliwiający szybki odpływ z Wisły wód powodziowych i lodów najkrótszą drogą do Morza Bałtyckiego.

Zobacz też

• Powódź w Gdańsku (2001)