Powieść dyktatury
Powieść dyktatury – odmiana powieści iberoamerykańskiej poświęcona postaci dyktatora sprawującego władzę nad państwem. Tego typu powieści mogą dotyczyć postaci fikcyjnych lub opowiadać o bohaterach wzorowanych na rzeczywistych dyktatorach, postacie te przedstawiane są w różny sposób, mają zróżnicowane osobowości, a akcja dzieje się w różnych krajach i czasach[1].
Gatunek wywodzi się z XIX wieku, kiedy to powstała jedna z pierwszych tego typu powieści – Amalia Joségo Mármola, opowiadająca o rządach Juana Manuela de Rosasa w Argentynie[2]. Jednak największy jego rozwój przypadł na wiek XX[1].
Do powieści dyktatury należą m.in. La bella y la fiera Rufina Blanca-Fombony, Pan Prezydent Miguela Asturiasa (wzorowany na dyktaturze Manuela Estrady Cabrery[3]), Jesień patriarchy (Gabriela Garcíi Marqueza, Ja, Najwyższy Augusta Roi Bastosa (jako dyktator przedstawiony jest José Gaspar Rodríguez de Francia) i Święto kozła Maria Vargasa Llosy (bohaterem jest Rafael Trujillo)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Richard Young, Odile Cisneros: Historical Dictionary of Latin American Literature and Theater. Scarecrow Press, 2011, s. 161. ISBN 978-0-8108-5099-6.
- ↑ Juan José Amate Blanco. Tradycja "powieści dyktatury" w Ameryce Łacińskiej. „Literatura na świecie”. 9 (146), s. 43, 1983.
- ↑ Juan José Amate Blanco. Tradycja "powieści dyktatury" w Ameryce Łacińskiej. „Literatura na świecie”. 9 (146), s. 50, 1983.