Pozastandardowe urządzenia 802.11

Pozastandardowe urządzenia 802.11 – urządzenia starające się rozszerzyć standard 802.11 poprzez zastosowanie rozwiązań autorskich producenta, lub też wykorzystujące wstępne wersje nowszych standardów. Zmiany takie mogą prowadzić do niekompatybilności między tego typu rozszerzeniami.

Pozastandardowe łączenie kanałów (channel bonding)

Producent chipów Atheros sprzedaje autorskie rozwiązanie łączące kanały pod nazwą SuperG skierowane do producentów punktów dostępu i kart sieciowych. Rozwiązanie to przyspiesza połączenie sieciowe do 108Mbit/s, poprzez zastosowanie łączenia kanałów. Także zasięg jest powiększany do czterokrotności zasięgu 802.11g i dwudziestokrotności zasięgu 802.11b. Rozwiązanie to może kolidować z innymi sieciami, oraz może nie współpracować z niektórymi kartami sieciowymi opartymi na standardzie 802.11b/802.11g. Poza tym techniki grupowania pakietów (packet bursting techniques) są także dostępne w niektórych produktach które także rozsądnie przyspieszają prędkość połączenia. Takie rozwiązanie może być niekompatybilne z pozostałymi urządzeniami. Broadcom, inny producent chipów, rozwinął konkurencyjne autorskie rozwiązanie wykorzystujące rozszerzanie i potokową transmisję ramek (frame bursting) pod nazwą „125 High Speed Mode” albo Linksys „SpeedBooster”, w odpowiedzi na krytykę tendencji SuperG do zakłócania połączeń bezprzewodowych.

Z kolei US Robotics posiada linię MAXg, bezprzewodowych produktów chełpiących się 125 Mbits/s (aktualna przepustowość 35 Mbit/s) i około 75-procentowym powiększeniem zasięgu sygnału 802.11g. Opierając się na testach przeprowadzonych przez KeyLabs 23 marca 2005 roku seria MAXg konsekwentnie wykazywała wyższość nad odpowiednikami autorskich rozwiązań konkurencji, oraz części rozwiązań z zakresu „Draft 802.11n”.

Urządzenia pre-n

Po ogłoszeniu Draft 1.0 standardu 802.11n, wielu producentów ogłosiło prace nad przekaźnikami i routerami „pre-n”, oparte na wspomnianym dokumencie. Doniesienia stanowią jednak, że produkty te mogą kolidować, a nawet rozłączać niektóre obecnie funkcjonujące sieci oparte na standardach 802.11 b lub g. Pozostaje także niepewnym, czy produkty zaopatrzone we wstępne wersje standardu n pozostaną kompatybilne z ostateczną wersją standardu 802.11n.

• 14 kwietnia 2006 pierwsze routery 802.11n udostępnili producenci: Linksys, Netgear, Buffalo Technology, Belkin oraz D-link.
• 24 czerwca 2006 Dell zaczął wyposażać w karty LAN "Draft N Internal Wireless" swoje laptopy XPS i Inspiron. Wykorzystują one Broadcom Intensi-fi chipset.
• We wrześniu 2006 jako update do linii iMac, Apple rzekomo zaczął używać bezprzewodowej karty bazującej na chipsetach współpracujących z Draft 802.11n, ale 802.11n Enabler dla oprogramowania Maca (który startuje z Airport Extreme od 9 stycznia 2007) jest wymagany do uruchomienia tego urządzenia. Kolejne uaktualnienia do MacBook Pro w październiku 2006 i MacBook w listopadzie 2006 podobnie zawierają drobne uaktualnienia do Draft 802.11n- owskich chipsetów.
• Asus ogłosił, że zagwarantują ostateczną zgodność ze swoimi produktami 802.11 draftowskimi, także poprzez uaktualnienia swojego wbudowanego oprogramowania i sprzętu dla jednostek zakupionych po 31 grudnia 2006.
• Intel ogłosił na IEEE Globecom 2006 że mają zamiar wprowadzić chipy 802.11n w ich nowym Centrino Pro/Santa Rosa chipsecie na kwiecień 2007.
• Apple ogłosił model AirPort Extreme z rozwiązaniami draft 802.11n 9 stycznia 2007. Apple także ogłosił produkt Apple TV, który wykorzystuje możliwości draft 802.11n, oraz potwierdził, że wszystkie Intel Core 2 DuoiMaki (poza siedemnastocalowym, 1.83 GHz iMac), MacBook, MacBook Pro) i Intel Xeon bazujący na Makach (Mac Pro) są zdolne do obsługiwania 802.11n, wymagają jednak aktywizującego oprogramowania (zawartego z nowym AirPort Extreme, lub wycenionym na 1,99 USD gdy kupowany oddzielnie od Apple'a) żeby aktywować tę zdolność.