Poziom natężenia dźwięku

Poziom natężenia dźwięku – logarytmiczna miara natężenia dźwięku. Wielkość ta wyznaczana jest ze wzoru:

$L=10\,\log _{10}\left({\frac {I}{I_{0}}}\right),$

gdzie:

$L$ – poziom natężenia dźwięku,

$I$ – natężenie dźwięku,

$I_{0}$ – natężenie dźwięku odniesienia, wynosząca 10⁻¹² W/m².

Jednostką otrzymanej wartości jest decybel.

Przykłady

Wartości podane poniżej należy traktować jako orientacyjne i przybliżone. Ponadto w przestrzeni otwartej, natężenie dźwięku ze źródła punktowego spada z kwadratem odległości, dlatego podane wartości dotyczą poziomu natężenia w standardowej (niewielkiej) odległości od źródła dźwięku, czyli charakterystycznej dla jego odbioru:

• 10 dB – szelest liści przy łagodnym wietrze
• 20 dB – szept
• 30 dB – bardzo spokojna ulica bez ruchu
• 40 dB – szmery w domu
• 50 dB – szum w biurach
• 60 dB – odkurzacz
• 70 dB – wnętrze głośnej restauracji, darcie papieru, wnętrze samochodu
• 80 dB – głośna muzyka w pomieszczeniach, trąbienie
• 90 dB – ruch uliczny
• 100 dB – motocykl bez tłumika
• 110 dB – piła łańcuchowa
• 120 dB - maksymalny dopuszczalny poziom natężenia dźwięku fajerwerków
• 120 dB – wirnik helikoptera w odległości 5 metrów
• 140 dB – start myśliwca
• 160 dB – eksplozja bomby
• 190 dB – start rakiety kosmicznej
• 220 dB – eksplozja bomby atomowej
• 300–350 dB (huk był słyszalny z odległości 3200 kilometrów) – wybuch wulkanu Krakatau w Indonezji w 1883 r. – prawdopodobnie najgłośniejszy w historii wyemitowany dźwięk na Ziemi

Poziom natężenia dźwięku w motoryzacji

Także w przemyśle motoryzacyjnym podaje się w decybelach głośność wewnątrz kabiny samochodu. Najczęściej tę wartość określa się przy stałej prędkości 100 km/h i silniku pracującym na najwyższym możliwym biegu.