Prószyk brudzący
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
prószyk brudzący |
| Nazwa systematyczna | |
| Bulgaria inquinans (Pers.) Fr. Syst. mycol. (Lundae) 2(1): 167 (1822) | |
Prószyk brudzący (Bulgaria inquinans (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny Phacidiaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phacidiaceae, Phacidiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1794 r. Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Peziza inquinans. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Elias Fries w 1822 r.[1]
Niektóre synonimy naukowe[2]:
- Ascobolus inquinans (Pers.) Nees 1816
- Bulgaria chalybea (Berk.) Cooke & Massee
- Bulgaria polymorpha (Oeder) Wettst. 1923
- Lichen fungosus With.
- Peziza inquinans Pers. 1794
- Peziza polymorpha With.
- Peziza polymorpha Oeder 1769
- Peziza turbinata Relhan 1785
- Phaeobulgaria inquinans (Pers.) Nannf. 1932
- Tremella turbinata Huds. 1778
Nazwa polska według checklist A. Chmiel[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Młody jest stożkowaty o powierzchni ciemnobrązowej, otrębiasto-kosmkowaty; później pęka na szczycie, odkrywając czarną i wilgotną, błyszczącą warstwę zarodnikonośną[4].
- Miąższ
Brązowawy; galaretowato-wodnisty; po wyschnięciu twardy, skórzasty i gęsty[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
W Polsce jest dość pospolity[4].
Pojawia się od października do marca przeważnie w grupach na korze obumarłych gałęzi oraz kłód dębów, rzadziej kasztanów jadalnych, grabów i wiązów[4].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Kisielnica kędzierzawa (Exidia nigricans) jest zewnętrznie podobna. W przypadku wątpliwości co do określenia gatunku wystarczy pociągnąć palcem po warstwie zarodnikonośnej: poczernienie palca wskazuje na prószyka brudzącego[4].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-12-12] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ Maria Alicja Chmiel, Checklist of Polish Larger Ascomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów workowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences Kraków, 2006, ISBN 978-83-89648-46-4.
- ↑ a b c d e Edmund Garnweidner, Hertha Garnweidner, Alicja Borowska, Alina Skirgiełło, Grzyby : przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej, Warszawa: MUZA s.a., 2006, ISBN 83-7319-976-4, s 228