Pratt & Whitney R-4360
| ||
![]() | ||
Dane podstawowe | ||
Typ | gwiazdowy | |
Kraj pochodzenia | ![]() | |
Producent | Pratt & Whitney | |
Pierwsze testy | 1944 | |
Zastosowanie | B-50 Superfortress C-97 Stratofreighter C-119 Flying Boxcar B-36 Peacemaker | |
Liczba egzemplarzy | 18 697 | |
Rozwinięto z modelu | R-2180-A Twin Hornet | |
Rozwinięto w model | R-2180 Twin Wasp E | |
Dane techniczne | ||
Średnica | 1397 mm | |
Długość | 2451 mm | |
Objętość skokowa | 71,49 l | |
Masa | 1755 kg | |
Osiągi | ||
Moc | 4300 KM (3210 kW) |
Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major – silnik gwiazdowy zaprojektowany w zakładach Pratt & Whitney w końcowym okresie II wojny światowej. Był to ostatni silnik tłokowy budowany przez P&W i stanowił jednostkę napędową ostatniej generacji amerykańskich samolotów śmigłowych. Był to największy lotniczy silnik tłokowy produkowany seryjnie.
Miał 28 cylindrów w układzie poczwórnej gwiazdy o łącznej mocy, w zależności od wersji, od 2240 do 3200 kW (3050 do 4350 KM). Łącznie w latach 1944 – 1955 zbudowano 18,697 silników tego typu.
Były stosowane do napędu ostatniej generacji samolotów z napędem śmigłowym np. Boeing 377 Stratocruiser, czy rekordowej wielkości łodzi latającej Hughes H-4 Hercules.
Były też stosowane w ostatnich samolotach bombowych z napędem tłokowym takich jak Boeing B-50 Superfortress, czy Convair B-36.
Silniki te miały wydajny system doładowania (turbodoładowanie oraz sprężarka mechaniczna drugiego stopnia) celem uzyskania właściwych charakterystyk wysokościowych silnika. Wiele wersji tego silnika miało układ odzyskujący (poprzez układ turbin) energię z gazów spalinowych celem podniesienia mocy i poprawy sprawności. Cechowały się mniejszą awaryjnością niż konkurencyjne silniki Wright R-3350 Duplex-Cyclone, jednak duże koszty serwisowania tych silników sprawiły, że zostały skutecznie wyparte przez coraz wydajniejszy napęd turboodrzutowy lub turbośmigłowy.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Uruchomienie muzealnego R-4360
|