Procedura wyboru gospodarza Euro 2012
Procedura wyboru gospodarza finałów ME'2012 uregulowana została oficjalnym regulaminem UEFA[1]. 1 lutego 2004 organizacja ta wdrożyła formalną procedurę przyjmowania zgłoszeń, a 16 grudnia 2004 rozesłała do swych wszystkich ówczesnych członków (52 federacji krajowych) oficjalne zaproszenie do składania ofert i udziału w postępowaniu konkursowym. Początkowo chęć zorganizowania finałów Euro 2012 wyraziło 12 państw, które przesłały do UEFA 9 kandydatur (6 pojedynczych oraz 3 podwójne):
Jeszcze przed rozpoczęciem wstępnej selekcji z dalszego postępowania zostały wykluczone Szkocja i Irlandia, bowiem nie dotrzymały terminu składania oficjalnych ofert (31 stycznia 2005). Do 21 lipca 2005 pozostała ósemka chętnych musiała złożyć dokumentację potwierdzającą organizacyjne możliwości wymagane na pierwszym etapie konkursu. Azerbejdżan, Rosja i Rumunia nie dostarczyły w terminie wymaganych dokumentów, dlatego zostały wykluczone z grona oferentów. Toteż do pierwszej fazy – rozpoczętej 7 listopada 2005 – zakwalifikowanych zostało 5 kandydatur:
Do drugiego, finałowego etapu Komitet Wykonawczy UEFA zdecydował się wybrać 3 kandydatury: włoską (11 głosów), chorwacko-węgierską (9 głosów), a także polsko-ukraińską (7 głosów). Grecja (z 2 głosami) i Turcja (6 głosów) zostały wyeliminowane. W związku z piłkarską aferą korupcyjną we Włoszech, pojawiły się spekulacje, że kandydatura ta mogłaby zostać wycofana, jednak ostatecznie Włosi do końca uczestniczyli w konkursie.
Gospodarza Euro 2012 pierwotnie planowano wyłonić 8 grudnia 2006, jednak ze względów formalno-organizacyjnych termin przesunięto o ponad 4 miesiące na 18 kwietnia 2007.
17 kwietnia 2007 w ratuszu w Cardiff – finałową prezentacją całej trójki zainteresowanych oferentów – rozpoczął się dwudniowy kongres, podczas którego miało dojść – metodą głosowania – do wyboru najlepszej kandydatury. W dniu wyboru (18 kwietnia 2007) komitet głosujący składał się z 12 przedstawicieli, będących członkami Komitetu Wykonawczego UEFA[2]:
|
Członkami UEFA byli wówczas również 
Hryhorij Surkis oraz 
Franco Carraro, jednak ze względu na realny konflikt interesów, nie mogli oni brać czynnego udziału w głosowaniu. Pozostałym członkom komitetu głosującego przysługiwało po jednym głosie, do oddania na jedną spośród trzech finałowych kandydatur. Całe głosowanie odbywało się w trybie tajnym. W celu wyłonienia zwycięzcy niezbędne było kworum (8 osób) oraz wybór osiągnięty większością bezwzględną. W przypadku, gdyby w pierwszej turze nie udało się wyłonić zwycięzcy, procedura konkursowa przewidywała drugą turę głosowania – jednej spośród dwóch najwyżej ocenionych ofert. W przypadku remisu w drugiej turze, głos decydujący leżał w gestii prezydenta UEFA – Michela Platiniego, który ujawniając swój wybór wskazałby zwycięzcę.
O organizację mistrzostw po raz pierwszy ubiegała się Polska wspólnie z Ukrainą. Za tą kandydaturą przemawiało kilka względów. Polska była szybko rozwijającym się krajem w Europie, należącym od 1 maja 2004 do Unii Europejskiej. Ukraina z kolei, dzięki Pomarańczowej Rewolucji, weszła na drogę demokratyzacji. Ponadto te mistrzostwa miały być doskonałym połączeniem tradycji i kultury Wschodu i Zachodu. Nie bez znaczenia były też argumenty komercyjne, istotne dla sponsorów mistrzostw – w Polsce i na Ukrainie mieszka blisko 85 milionów mieszkańców, podczas gdy w Chorwacji oraz Węgrzech zaledwie 15 milionów. Rynek włoski był z kolei nasycony[3] i w znacznym stopniu już zagospodarowany przez duże koncerny sponsorujące imprezę. Zarówno Polska jak i Ukraina mają też wielkie tradycje piłkarskie, choć żaden z tych krajów nie uczestniczył jeszcze w Mistrzostwach Europy, natomiast Włochy wielokrotnie. Dodatkowo kandydatura otrzymała pełne poparcie prezydentów federacji piłkarskich Michała Listkiewicza (PZPN) i Hrihorija Surkisa (FFU), trenerów reprezentacji narodowych – Leo Beenhakkera i Ołeha Błochina, prezydentów Polski i Ukrainy – Lecha Kaczyńskiego i Wiktora Juszczenki, rządu dającego gwarancje państwowe, społeczeństwa wspieranego przez Irenę Szewińską, Włodzimierza Smolarka, Jerzego Dudka, Witalija Kłyczkę i Andrija Szewczenkę[4] oraz biznesu. Istotna była również chęć nowo wybranego prezesa UEFA w 2007 Michaela Platiniego aby mistrzostwa zostały rozegrane na Ukrainie. UEFA chce rozszerzyć rynek piłkarski na wschód. Futbol nie jest ekskluzywnym sportem tylko dla państw, takich jak Anglia, Niemcy czy Francja[5]
Ostatecznie w II fazie selekcji kandydatów stosunkiem głosów 8 PL-UA/ 4 IT/ 0 HU-HR – wygrała wspólna oferta Polski i Ukrainy, więc druga tura głosowania nie była konieczna. Wyniki selekcji wstępnej oraz głosowań w I i II fazie konkursu przedstawiono w poniższej tabeli:
| Kandydatura | Selekcja wstępna |
I faza selekcji |
II faza selekcji |
|---|---|---|---|
 Polska/ Ukraina |
+ | 7 | 8 |
| Włochy |
+ | 11 | 4 |
 Chorwacja/ Węgry |
+ | 9 | 0 |
 Turcja |
+ | 6 | — |
 Grecja |
+ | 2 | — |
 Azerbejdżan |
× | — | — |
 Rumunia |
× | — | — |
 Szkocja/ Irlandia |
× | — | — |
 Rosja |
× | — | — |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ UEFA UEFA official voting rules. (pdf)
- ↑ UEFA, About UEFA, UEFA’s Executive Committee.
- ↑ Rozwój gospodarczy Włoch MSZ.
- ↑ Poparcie dla Polsko-Ukraińskiej kandydatury. [dostęp 2012-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-27)].
- ↑ Platini chce rozszerzyć zasięg europejskiej piłki.