Proklamacja z Tyru

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Proklamacja z Tyrupropagandowa proklamacja wygłoszona przed zgromadzeniem żołnierzy przez diadocha i stratega Azji, Antygona Monoftalmosa, podczas oblężenia Tyru w 315 roku przed nasza erą, co miało miejsce w trakcie III wojny diadochów.

Zarzuty[edytuj | edytuj kod]

W swojej proklamacji Monoftalmos oskarżył swojego wroga, Kassandra, diadocha który władał Macedonią, o następujące czyny:

Powyższe zarzuty miały dowodzić, jakoby Kassander dążył do rzeczywistego objęcia tronu przynależnego dynastii Argeadów na drodze mariażu i intryg. Innymi posunięciami w polityce władcy Macedonii, służącymi Monoftalmosowi za pretekst do jego oczernienia była fundacja nowego miasta o nazwie Kassandrea, gdzie osiedlił ludzi ocalałych z Olintu, zburzonego uprzednio przez Filipa II, oraz odbudowa Teb, zburzonych przez Aleksandra III.

Głosowanie nad wnioskami[edytuj | edytuj kod]

Po postawieniu zarzutów, podjęto głosowanie wśród zebranych żołnierzy[1]. W wyniku głosowania podjęto decyzję, wedle której Kassander pozostanie wrogiem dopóki:

  • nie uwolni Roksany i jej syna z więzienia
  • nie zburzy Teb i Kassandrei

Podczas zgromadzenia zagłosowano również za wnioskiem, na mocy którego Antygon Monoftalmos stał się jedynym prawowitym strategiem i obrońcą tronu. Monoftalmos rozkazał spisać i powielić treść proklamacji, oraz rozesłać ją na wszystkie strony, do władców i satrapów w imperium[2]. Proklamacja wzmacniała jego władzę w walce przeciwko koalicji złożonej z Kassandra, Lizymacha (władcy Tracji), Ptolemeusza władającego Egiptem oraz wygnanego z satrapii Babilonii Seleukosa[a], choć bez wątpienia był to zabieg czysto propagandowy, obliczony na pozyskanie nowych sprzymierzeńców. Źródłem historycznym traktującym o proklamacji z Tyru jest Biblioteka historyczna autorstwa piszącego w języku greckim Diodora Sycylijskiego, pochodząca z I wieku przed nasza erą.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Seleukos był satrapą Babilonii, jednak wskutek zatargu z Antygonem musiał uciekać z Azji. Schronienie znalazł na dworze Ptolemeusza w Egipcie, który stał się dla niego bazą wypadową do ponownego zagarnięcia Babilonii

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grzegorz Lach, Wojny diadochów 323-281, s. 138
  2. Grzegorz Lach, Wojny diadochów 323-281, s. 139

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]