Cząsteczka propoksyfenu zawiera dwa centra chiralności, z czego wynika istnienie czterech diastereoizomerów. Jedynie izomer 2S,3R znalazł szersze medyczne zastosowanie; lewopropoksyfen (izomer 1R,2S) był sprzedawany, pod nazwą handlową Novrad, jako lek przeciwkaszlowy[3], ale obecnie przyjmuje się, że nie ma on użytecznych dla człowieka właściwości przy stężeniu w osoczu niegrożącym działaniem toksycznym.
Dekstropropoksyfen stosowany jest obecnie wyłącznie doustnie ze względu na nasilone miejscowe działanie drażniące po podaniach dożylnych. Niebezpieczeństwo wystąpienia uzależnienia fizycznego jest w przypadku dekstropropoksyfenu stosunkowo niewielkie. Uzależnienie występuje przy stosowaniu dawek 600–800 mg/dobę przez dłuższy okres (dwa miesiące)[4].
Zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 14 czerwca 2010 roku, wszelkie krajowe dopuszczenia do obrotu produktów leczniczych dla ludzi zawierających dekstropropoksyfen miały zostać wycofane w ciągu 15 miesięcy[5].
↑WojciechW.KostowskiWojciechW., Zbigniew S.Z.S.HermanZbigniew S.Z.S., Farmakologia. Podstawy farmakoterapii. Podręcznik dla studentów medycyny i lekarzy, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 782, ISBN 83-200-3352-7.
