Protokół lizboński
| Przedmiot regulacji | |
|---|---|
| Podpisanie |
23 maja 1992 |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Protokół lizboński – umowa międzynarodowa podpisana 23 maja 1992 roku w Lizbonie przez postsowieckie republiki, na terytoriach których znalazła się broń jądrowa[1]. Spisany został w językach miarodajnych angielskim, białoruskim, kazachskim, rosyjskim i ukraińskim[2].
Treść[edytuj | edytuj kod]
Na mocy jego postanowień Białoruś, Kazachstan i Ukraina stały się stronami układu START I z 1991 oraz zadeklarowały przyłączenie się do Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej z 1968 i pozbycie się swoich arsenałów jądrowych[1]. Tym samym jedynym sukcesorem postsowieckiej broni atomowej stała się Federacja Rosyjska[1]. Na początku lat 90. kwestia przekazania broni stała się przyczyną sporów pomiędzy Rosją i Ukrainą – strona ukraińska dążyła bowiem do uzyskania odszkodowań za przekazany arsenał[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Maciej Raś, Agata Włodkowska, Bezpieczeństwo obszaru WNP, [w:] Ryszard Zięba, Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie, wyd. 1, Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008, s. 333, ISBN 978-83-60501-92-4.
- ↑ Protocol to the Treaty between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics on the reduction and limitation of strategic offensive arms [online] [dostęp 2020-05-04] (ang.).
- ↑ Piotr Kościński, Ukraina. Ratyfikacja START-I na jesieni, [w:] Rzeczpospolita [online], 2 czerwca 1993 [dostęp 2010-02-02].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- The Lisbon Protocol At a Glance, [w:] Fact Sheets & Briefs [online], Arms Control Association (ang.).