Proza fabularna Cypriana Kamila Norwida
Proza fabularna Cypriana Kamila Norwida – zbiór pism fabularnych Cypriana Kamila Norwida.
Zestawienie[edytuj | edytuj kod]
Tytuł | Rodzaj | Powstanie | Publikacja |
---|---|---|---|
Łaskawy opiekun | opowiadanie | 1840 | 1840 |
Bransoletka | legenda | 1858 | 1863 |
Cywilizacja. Legenda | legenda | 1861 | 1863 |
Dwie powieści | satyra | 1866 | 1935 |
Archeologia | satyra | 1866 | 1933 |
Klary Nagnioszewskiej samobójstwo | humoreska | 1877 | 1957 |
Estetyczne poglądy | humoreska | 1881 | 1912 |
Ostatnia z bajek | opowiadanie | 1882 | 1902 |
Stygmat | nowela | 1883 | 1904 |
«Ad leones» | nowela | 1883 | 1901 |
Tajemnica lorda Singelworth | nowela | 1883 | 1902 |
Zbiór[edytuj | edytuj kod]
Zbiór obejmuje jedenaście utworów. W wydaniu Przesmyckiego z 1912 został nazwany Prozą epicką, przy czym wydawca wyodrębnił z niego jako dodatek Łaskawego opiekuna. W wydaniu z 1937 Przesmycki zachował tytuł działu, zrezygnował jednak z dodatkowego podziału. Wiktor Gomulicki w wydaniu z 1968 wyodrębnił w tym dziale trzy poddziałyː juweniliów, do którego zaliczył Łaskawego opiekuna, prozy epickiej w skład którego weszły legendy Bransoletka i Cywilizacja, bajka Ostatnia z bajek oraz noweleː Stygmat, «Ad leones» i Tajemnica lorda Singelworth; jako trzeci poddział wyodrębnił prozę gawędziarsko-satyryczno-humorystyczną, do której zaliczył Archeologię, Dwie powieści i Estetyczne poglądy. W wydaniu z 1971 zrezygnował z wewnętrznych podziałów tytułując cały działː Pisma fabularne o charakterze fikcji literackiej[1][2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Najwcześniejszym utworem fabularnym Norwida jest napisany w 1840 Łaskawy opiekun. Do prozy fabularnej powrócił Norwid ponownie dopiero na przełomie lat 50. i 60. W 1858 napisał legendę Bransoletkę oryginalny moralitet, w którym poza akcją rozgrywaną pomiędzy ludźmi ukrywa się akcja prawd i tajemnic chrześcijańskich. W 1861 powstała napisana niedługo po przeczytaniu informacji o katastrofie parowca Pacific legenda Cywilizacja. W 1866 dwa obrazki satyryczneː Dwie powieści związane z niepowodzeniem starań poety o wydanie tomiku Vade-mecum oraz Archeologia – okolicznościowa satyra na typowe polskie małżeństwo ziemiańskie. W 1877 roku powstał żartobliwy drobiazg o pannie grożącej domownikom odebraniem sobie życia Klary Nagnioszewskiej samobójstwo. Kolejny okres wzmożonej twórczości fabularnej przypadł na ostatnie lata życia Norwida. W 1881 powstała humoreska Estetyczne poglądy konfrontująca rubasznego szlachcica z subtelną artystką. W latach zaś 1882-1883 powstała Tetralogia epicka, składająca się z Ostatniej z bajek, Stygmatu, «Ad leones» i Tajemnicy lorda Singelworth[3].
Publikacja[edytuj | edytuj kod]
Najwcześniejszy utwór z tego zbioru ukazał się w roku jego powstania (1840) w Przeglądzie Warszawskim Literatury, Historii, Statystyki i Rozmaitości. Za życia udało się Norwidowi wydać jeszcze Bransoletkę i Cywilizację, które umieścił w lipskim wydaniu Poezyj (1863). Tetralogię epicką opublikował Przesmycki w Chimerzeː w 1901 – «Ad leones», w 1902 – Tajemnicę lorda Singelworth i Ostatnią z bajek, w 1904 – Stygmat. Estetyczne poglądy wydała w 1912 Konstancja Łozińska w Echu Literacko-Artystycznym. W 1933 Adam Czartkowski opublikował Archeologię w Kurierze Warszawskim pod tytułem Pani na Korczewie. W 1935 Gomulicki wydrukował w Pionieː «Powieści dwie» Norwida. Jako ostatnie ukazało się staraniem Gomulickiego w Nowych książkach w 1957ː Klary Nagnioszewskiej samobójstwo[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Norwid 1971 ↓, s. 513-514.
- ↑ Norwid 1968 ↓, s. 6, 60 ,156.
- ↑ a b Norwid 1971 ↓, s. 515-546.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cyprian Kamil Norwid: Pisma wybrane. T. 4. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1968.
- Cyprian Kamil Norwid: Pisma wszystkie. T. 6. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.
- Cyprian Kamil Norwid: Pisma wszystkie. T. 7. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.