Przełamanie
Przełamanie (ang. breakthrough) - jest formą natarcia[1], w której wojska dążą do przedarcia się poprzez obronę przeciwnika. Przez przełamanie dąży się do uchwycenia jego obiektów w głębi, w ten sposób naruszona zostaje spoistość obrony przeciwnika. Ma ono miejsce na wąskim odcinku obrony, wymaga ześrodkowania odpowiednich sił i środków.
Do przełamania dochodzi zazwyczaj, gdy nie ma możliwości obejścia broniącego się przeciwnika. Polega ono na stworzeniu wyłomu w obronie przeciwnika, naruszeniu jej trwałości i w konsekwencji wprowadzeniu przez luki kolejnych sił do prowadzenia natarcia w głębi obrony strony przeciwnej. Obronę uznaje się za przełamaną, jeśli przeciwnik pozbawiony zostanie możliwości odtworzenia jej o podobnym charakterze w głębi.
Dokonanie wyłomu wiąże się z koniecznością atakowania od czoła. Wymaga to uzyskania znacznej przewagi na wybranym kierunku. Uderzenie zgrupowania przełamującego poprzedzone jest rażeniem ogniowym, elektronicznym i informacyjnym. Samo przełamanie ma zazwyczaj wymiar powietrzno-lądowy. Niezbędne jest obezwładnienie środków przeciwpancernych przeciwnika i naruszenie trwałości jego obrony. Za cel przełamania można przyjąć rozbicie sił przeciwnika w takim stopniu, aby nie były one zdolne do stawiania zorganizowanego oporu, a wytworzone warunki gwarantowały rozwinięcie natarcia i zastosowanie innej jego formy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 106.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 107.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- [red.] Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 1993. ISBN 83-11-08264-2.
- Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.
- Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-316-2.
