Przejście Północno-Wschodnie
Przejście Północno-Wschodnie – droga morska łącząca Europę z Pacyfikiem biegnąca wzdłuż północnych brzegów Eurazji, przez Morze Barentsa, Karskie Wrota, Morze Karskie, Cieśninę Wilkickiego, Morze Łaptiewów, Morze Wschodniosyberyjskie, Cieśninę De Longa, Morze Czukockie i Cieśninę Beringa.
Prawdopodobnie pierwszym żeglarzem, który przebył tę trasę był Siemion Dieżniow, który w 1648 roku badał północne wybrzeża Azji z rozkazu Aleksego I Romanowa. Pierwszym, który udokumentował pokonanie Przejścia Północno-Wschodniego, był pozostający w służbie rosyjskiej Duńczyk Vitus Bering udowadniając, że Azja i Ameryka Północna nie mają połączenia lądowego. Odkrycie to potwierdził w 1778 James Cook. Pierwszym, który pokonał trasę powrotną, był fińsko-szwedzki odkrywca Adolf Nordenskiöld, dokonał tego w latach 1878-1879 płynąc na statku „Vega”. Począwszy od 1935 roku radzieckie, a następnie rosyjskie lodołamacze utrzymują trasę żeglowną przez cały rok.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
