Przemysław Wipler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przemysław Wipler
Ilustracja
Przemysław Wipler (2015)
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1978
Piekary Śląskie

Zawód, zajęcie

polityk

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm VII i X kadencji (2011–2015, od 2023), prezes Stowarzyszenia „Republikanie” (2013, 2013–2015)

Partia

UPR, PiS, Polska Razem, KNP, KORWiN/Nowa Nadzieja

Przemysław Janusz Wipler (ur. 15 lipca 1978 w Piekarach Śląskich[1]) – polski polityk, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy, były prezes Stowarzyszenia KoLiber i Fundacji Republikańskiej, w latach 2013–2015 prezes Stowarzyszenia „Republikanie”, poseł na Sejm VII i X kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na Górnym Śląsku, gdzie jego ojciec pracował jako górnik dołowy. Po rozwodzie rodziców Przemysław Wipler wraz z matką wyjechał do Gdyni, gdzie został absolwentem III Liceum Ogólnokształcącego im. Marynarki Wojennej RP[2]. W 2002 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując magisterium na podstawie pracy zatytułowanej Libertariańskie podejście do państwa[3]. Od 1999 do 2001 był redaktorem „Najwyższego Czasu![3]. Podjął studia doktoranckie na Uniwersytecie SWPS, pisząc pracę doktorską na temat komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich. W 2023 odmówiono mu nadania stopnia doktora nauk prawnych na jej podstawie[4].

Pracował w Centrum im. Adama Smitha i Fundacji Akcji Gospodarczej, a także w firmach zajmujących się doradztwem podatkowym, m.in. w Ernst & Young. Był członkiem rad nadzorczych Przedsiębiorstwa Eksploatacji Rurociągów Naftowych Przyjaźń i Przedsiębiorstwa Przeładunku Paliw Płynnych Naftoport. Od 2005 do 2008 pełnił funkcję dyrektora Departamentu Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki[3]. W latach 2009–2011 był wiceprezesem zarządu spółki Bio-Alians. W listopadzie 2015 został członkiem rady nadzorczej NFI Magna Polonia[5]. Prowadził także własną działalność gospodarczą, wykładał bezpieczeństwo energetyczne w Collegium Civitas[3].

Działalność publiczna[edytuj | edytuj kod]

Przemysław Wipler na wiecu wyborczym na Rynku Głównym w Krakowie (2015)

W 1999 współtworzył Stowarzyszenie KoLiber. Pełnił funkcję prezesa oddziału warszawskiego, a następnie prezesa zarządu głównego tego stowarzyszenia. Należał do Unii Polityki Realnej (do 2000) i pełnił funkcję rzecznika tej partii. Od 2002 do 2005 był prezesem Fundacji Odpowiedzialność Obywatelska. W 2009 został fundatorem, a następnie również prezesem Fundacji Republikańskiej[6] (ustąpił z tej funkcji w 2011). Jest publicystą kwartalnika „Rzeczy Wspólne”.

W wyborach samorządowych w 2002 bez powodzenia kandydował do Rady m.st. Warszawy z listy Komitetu Wyborczego Wyborców Julii Pitery (otrzymał 1641 głosów[7]). W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości (otrzymał 999 głosów[8]). W 2010 został prezesem Ruchu 10 Kwietnia. W wyborach parlamentarnych w 2011 liczbą 4615 głosów w okręgu warszawskim zdobył mandat posła z listy PiS[9]. W listopadzie tego samego roku wstąpił do tej partii[10]. Odszedł z niej w czerwcu 2013, występując również z klubu parlamentarnego PiS i zakładając Stowarzyszenie „Republikanie” o profilu republikańskim i konserwatywno-liberalnym, w którym objął funkcję prezesa. W październiku tego samego roku organizacja ta podpisała porozumienie z byłymi posłami PO, angażując się w projekt „Godzina dla Polski” Jarosława Gowina[11]. Wraz z końcem października Przemysław Wipler ustąpił z funkcji prezesa „Republikanów”[12] (na rzecz Anny Streżyńskiej), jednak po niespełna miesiącu ponownie został na nią wybrany. Jego stowarzyszenie wzięło następnie udział w utworzeniu partii Polska Razem[13]. Przemysław Wipler został członkiem prezydium zarządu tego ugrupowania, jednak już w lutym 2014 wraz z częścią „Republikanów” opuścił Polskę Razem[14]. W marcu podjął współpracę z Kongresem Nowej Prawicy[15], a w maju tegoż roku został członkiem tej partii[16].

Na konwencie KNP w październiku 2014 Przemysław Wipler został wybrany na pierwszego wiceprezesa ugrupowania[17], jednak decyzje konwentu zostały wkrótce unieważnione przez sąd partyjny[18] (przy czym sąd powszechny wpisał nowe władze do ewidencji). Był kandydatem KNP na prezydenta Warszawy, zajmując 4. miejsce spośród 11 kandydatów (otrzymał 4,21% głosów)[19]. W styczniu 2015 wraz z Januszem Korwin-Mikkem ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą KORWiN: Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja[20].

W 2014 i 2015 był dwukrotnie karany naganami przez Komisję Etyki Poselskiej za naruszenie art. 5 (zasada rzetelności), art. 6 (zasada dbałości o dobre imię Sejmu) oraz art. 7 (zasada odpowiedzialności) Zasad Etyki Poselskiej[21].

W sierpniu 2015 został powołany na jednego z wiceprezesów partii KORWiN[22]. W wyborach w październiku tegoż roku KW KORWiN nie przekroczył wyborczego progu, Przemysław Wipler otrzymał 17 424 głosy i nie uzyskał poselskiej reelekcji[23]. W następnym miesiącu na funkcji prezesa „Republikanów” zastąpił go Karol Rabenda. W kwietniu 2017 Przemysław Wipler ogłosił zakończenie aktywności w partii KORWiN i wycofanie się z życia politycznego[24]. Zajął się prowadzeniem działalności gospodarczej w branży PR[25] oraz lobbingiem[4].

W lipcu 2023 powrócił do działalności w partii (funkcjonującej wówczas pod nazwą Nowa Nadzieja oraz wchodzącej w skład Konfederacji Wolność i Niepodległość)[26]. W wyborach w tym samym roku uzyskał mandat poselski, kandydując z pierwszego miejsca Konfederacji w okręgu toruńskim i otrzymując 13 457 głosów[27]. W styczniu 2024 powołany na wiceprzewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. wykorzystania oprogramowania Pegasus[28].

Postępowanie karne[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 2014 prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście-Północ skierował przeciwko Przemysławowi Wiplerowi akt oskarżenia, zarzucając mu zmuszanie przemocą funkcjonariuszy policji do zaniechania prawnej czynności służbowej przy naruszeniu ich nietykalności cielesnej, a także ich znieważenie[29]. Miało do tego dojść w czasie nocnej interwencji przed jednym ze stołecznych klubów w październiku 2013 z udziałem mającego się znajdować w stanie nietrzeźwości posła[30][31]. Przemysław Wipler zrzekł się immunitetu, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów[29], twierdząc, że to on miał zostać pobity przez policjantów[29][30].

W czerwcu 2016 został w pierwszej instancji uznany za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i skazany na sześć miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat próby oraz grzywnę w wysokości 10 000 zł, a także zobowiązany do przeproszenia pokrzywdzonych[31]. Wyrok uprawomocnił się wobec niezłożenia przez którąkolwiek ze stron apelacji[32].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty, ma pięcioro dzieci: trzy córki i dwóch synów[33].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2023-09-06].
  2. Przemysław Wipler: Bo PiS to za mało. wyborcza.pl, 4 czerwca 2013. [dostęp 2014-11-07].
  3. a b c d Jacek Sierpiński: Wywiad z Przemysławem Wiplerem: Libertarianizm to serce i dusza republikanizmu. libertarianin.org, 28 października 2013. [dostęp 2014-12-28].
  4. a b Michał Wojtczuk: Były poseł i lobbysta, uważany za szarą eminencję Konfederacji, oblał obronę doktoratu. wyborcza.pl, 5 lipca 2023. [dostęp 2023-07-18].
  5. Zmiany w składzie Rady Nadzorczej Magna Polonia S.A.. magnapolonia.com.pl, 20 listopada 2015. [dostęp 2015-11-26].
  6. Zarząd. republikanie.org. [dostęp 2011-10-16].
  7. Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2013-06-16].
  8. Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2011-10-16].
  9. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-10-16].
  10. Waszczykowski, Wipler i Zając przyjęci do PiS. gazetaprawna.pl, 22 listopada 2011. [dostęp 2023-07-26].
  11. Gowin i Wipler podpisali porozumienie o współpracy programowej. interia.pl, 9 października 2013. [dostęp 2013-11-01].
  12. Łukasz Głombicki: Wipler nie jest już szefem Stowarzyszenia Republikanie. Zastąpi go Streżyńska. gazeta.pl, 1 listopada 2013. [dostęp 2013-11-01].
  13. Polska Razem to nazwa nowej partii Jarosława Gowina. gazeta.pl, 7 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-07].
  14. Jarosław Gowin: Przemysław Wipler poza Polską Razem. wp.pl, 20 lutego 2014. [dostęp 2014-02-20].
  15. Przemysław Wipler i Janusz Korwin-Mikke podpisali porozumienie programowe. wp.pl, 10 marca 2014. [dostęp 2014-03-10].
  16. Przełom w Sejmie? Korwiniści mają swojego pierwszego posła na Wiejskiej od 10 lat. gazeta.pl, 15 maja 2014. [dostęp 2014-05-15].
  17. Zmiana warty w Kongresie Nowej Prawicy. Przemysław Wipler nowym wiceprezesem partii. gazeta.pl, 12 października 2014. [dostęp 2014-10-29].
  18. Kontrrewolucja w KNP. Wipler już nie jest wiceprezesem. wyborcza.pl, 22 października 2014. [dostęp 2014-10-29].
  19. Wybory samorządowe 2014. Oficjalne wyniki z Warszawy. W drugiej turze Gronkiewicz-Waltz i Sasin. polskatimes.pl, 19 listopada 2014. [dostęp 2015-02-04].
  20. KORWiN. Nowa partia Korwin-Mikkego. tvn24.pl, 22 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-22].
  21. VII kadencja. Komisja Etyki Poselskiej (EPS). Podjęte uchwały. sejm.gov.pl. [dostęp 2015-11-13].
  22. Uchwała Założycieli Partii KORWIN Nr 3/2015. partiakorwin.pl, 18 sierpnia 2015. [dostęp 2016-06-12].
  23. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-11-03].
  24. Przemysław Wipler odchodzi z polityki. rp.pl, 10 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-11].
  25. Michał Krzymowski współpracuje z Przemysławem Wiplerem, zajmie się doradztwem komunikacyjnym. wirtualnemedia.pl, 15 marca 2018. [dostęp 2023-03-13].
  26. Tomasz Waleński: Wipler na listach Konfederacji. „Jedynka w Toruniu”. wp.pl, 25 lipca 2023. [dostęp 2023-07-25].
  27. Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-17].
  28. Sejm wybrał członków komisji śledczej ds. Pegasusa. Nie było głosów przeciw. rp.pl, 26 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-29].
  29. a b c Prokuratura skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko Wiplerowi. interia.pl, 1 lipca 2014. [dostęp 2014-11-06].
  30. a b Przemysław Wipler trafił do izby wytrzeźwień. Pijany poseł potraktowany gazem pieprzowym. wspolczesna.pl, 30 października 2013. [dostęp 2014-11-06].
  31. a b Piotr Machajski: Sąd: Przemysław Wipler winny. Naruszył nietykalność policjantów i znieważył ich. wyborcza.pl, 17 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-17].
  32. Piotr Machajski: Przemysław Wipler winny ws. awantury z policjantami. Wyrok jest prawomocny. wyborcza.pl, 29 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-29].
  33. Materiały dla mediów. Biogram. wipler.pl. [dostęp 2013-11-01].