Przepiórka chińska

Przepiórka chińska
	Excalfactoria chinensis
	(Linnaeus, 1766)
	; Samiec przepiórki chińskiej
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	grzebiące
Rodzina	kurowate
Podrodzina	bażanty
Plemię	Coturnicini
Rodzaj	Excalfactoria
Gatunek	przepiórka chińska
Synonimy
	Tetrao chinensis Linnaeus, 1766; Coturnix chinensis (Linnaeus, 1766); Synoicus chinensis (Linnaeus, 1766);
	Tetrao chinensis Linnaeus, 1766; Coturnix chinensis (Linnaeus, 1766); Synoicus chinensis (Linnaeus, 1766);
Podgatunki
	E. c. chinensis (Linnaeus, 1766); E. c. trinkutensis Richmond, 1902; E. c. palmeri Riley, 1919; E. c. lineata (Scopoli, 1786); E. c. novaeguineae Rand, 1941; E. c. papuensis Mayr & Rand, 1936; E. c. lepida Hartlaub, 1879; E. c. australis Gould, 1865; E. c. colletti Mathews, 1912;
	E. c. chinensis (Linnaeus, 1766); E. c. trinkutensis Richmond, 1902; E. c. palmeri Riley, 1919; E. c. lineata (Scopoli, 1786); E. c. novaeguineae Rand, 1941; E. c. papuensis Mayr & Rand, 1936; E. c. lepida Hartlaub, 1879; E. c. australis Gould, 1865; E. c. colletti Mathews, 1912;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przepiórka chińska^[4] (Excalfactoria chinensis) – gatunek małego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono kilka podgatunków E. chinensis^[5]:

E. chinenisis chinensis – Indie do Sri Lanki, Półwysep Malajski, Indochiny, południowo-wschodnie Chiny i Tajwan.
E. chinenisis trinkutensis – Nikobary.
E. chinenisis palmeri – Sumatra, Jawa.
E. chinenisis lineata – Filipiny, Borneo, Małe Wyspy Sundajskie, Celebes, Moluki.
E. chinenisis novaeguineae – górzyste rejony Nowej Gwinei.
E. chinenisis papuensis – południowo-wschodnia Nowa Gwinea.
E. chinenisis lepida – Archipelag Bismarcka.
E. chinenisis australis – wschodnia Australia.
E. chinenisis colletti – północna Australia.

Taksony novaeguineae i papuensis bywają wliczane do lepida, a takson palmeri do podgatunku nominatywnego^[5].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Dziko żyjące przepiórki chińskie występują od południowych Chin, Indii, Sri Lanki, do Nowej Gwinei, Archipelagu Bismarcka i Australii.

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Ptaki te zamieszkują tereny otwarte: stepy, pola uprawne, tereny trawiaste. Przepiórki chińskie są ptakami monogamicznymi, czyli żyją w parach, w przeciwieństwie do większych przepiórek japońskich.

Ptaki są trzymane ze względu na ich miniaturowy rozmiar (ok. 13 cm) i łatwą hodowlę. W wolierach ogrodowych i większych klatkach rozmnażają się bez najmniejszych problemów, w przeciwieństwie do swojego „siostrzanego gatunku” jakim jest przepiórka japońska (ok. 20), która częściowo zatraciła instynkt rozrodczy. Samiczka przepiórki chińskiej składa ok. 10 jaj (maksymalnie nawet 30) w naziemnym gnieździe, jednak nie jest w stanie wysiedzieć takiej liczby jaj. Wysiadywanie trwa 18 dni. Młode dojrzewają płciowo w wieku 6 miesięcy.

Podczas inkubacji najlepiej oddzielić koguta i ponownie go przywrócić po wykluciu się młodych. Jest jednak jeden warunek, trzeba obserwować samca kilka dni czy nie atakuje piskląt, jeżeli to robi, należy natychmiast go oddzielić i ewentualnie z powrotem złączyć po wychowaniu młodych.

W naturalnej odmianie barwnej (standard) samiec wyraźnie różni się od samicy. Samica ubarwiona jest na brązowo (szata ochronna), a samiec jest granatowo-brązowy. Głównym pożywieniem tych kuraków są nasiona traw, przede wszystkim proso (ok. 70%) później kanar i owsik. Można im również podawać mak. Spłoszona przepiórka gwałtownie wzbija się do lotu, trzymana w klatce może się roztrzaskać o dach, więc większość hodowców trzyma te ptaki w klatkach, których dach jest zabezpieczonym czymś miękkim np. styropianem. Z reguły ptaki wolą poruszać się „pieszo”. Lot jest ostatecznością.

Status[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody gatunek został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski) pod nazwą Synoicus chinensis^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Coturnix chinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2010-11-11] (ang.).
↑ Asian Blue Quail (Coturnix chinensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
↑ ^a ^b BirdLife International, Synoicus chinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2019-3 [dostęp 2020-03-15] (ang.).
↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja: 2020-09-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. [dostęp 2021-03-19].
↑ ^a ^b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-15]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Coturnix chinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2010-11-11] (ang.).

[ibc-2] Asian Blue Quail (Coturnix chinensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).

[iucn-3] BirdLife International, Synoicus chinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2019-3 [dostęp 2020-03-15] (ang.).

[mk-4] Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja: 2020-09-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. [dostęp 2021-03-19].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-15]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]