Przewaga pozycyjna
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
| 8 |          | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
Clermont-Ferrand, 1989
pozycja po 40. posunięciu białych
Przewaga pozycyjna – korzystna sytuacja w szachach, wynikająca nie z posiadania przewagi materialnej w postaci większej liczby lub silniejszych bierek, lecz z takiego ich ustawienia na szachownicy, które umożliwia większą swobodę ruchów i rozstrzygnięcie partii na swoją korzyść w dłuższej perspektywie.
Jednym z najlepszych na świecie szachistów, którzy słynną ze swojej techniki realizacji najmniejszej nawet pozycyjnej przewagi jest szwedzki arcymistrz Ulf Andersson. Na diagramie pokazano pozycję z jego partii z Kevinem Spraggettem, rozegranej w Clermont-Ferrand w roku 1989. Białe posiadają niewielką, ale trwałą przewagę, wynikającą z aktywniejszej pozycji skoczka. Czarne natomiast muszą szukać swoich szans na remisowe zakończenie partii w otwarciu pozycji oraz aktywacji swojego hetmana. Realizacja tej minimalnej przewagi wymagała doskonałej techniki i zajęła Anderssonowi 60 posunięć.