Przejdź do zawartości

Przyprostynia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przyprostynia
wieś
Ilustracja
Kościół cmentarny pw. św. Stanisława Biskupa
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

nowotomyski

Gmina

Zbąszyń

Liczba ludności (2011)

911[2]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

64-360[3]

Tablice rejestracyjne

PNT

SIMC

0917201

Położenie na mapie gminy Zbąszyń
Mapa konturowa gminy Zbąszyń, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Przyprostynia”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Przyprostynia”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Przyprostynia”
Położenie na mapie powiatu nowotomyskiego
Mapa konturowa powiatu nowotomyskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Przyprostynia”
Ziemia52°14′05″N 15°55′48″E/52,234722 15,930000[1]
Strona internetowa

Przyprostynia (niem. Brandorf[4]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie nowotomyskim, w gminie Zbąszyń[5].

Wieś jest położona wzdłuż Obry, przy wschodnim brzegu jeziora Błędno, przy szosie ze Zbąszynia do Wolsztyna[6][7].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa pochodzi od staropolskiego określenia równiny: prostynia[7].

Niegdyś w tym miejscu istniał gród obronny[7]. Miejscowość wzmiankowano po raz pierwszy w 1311 roku[7], pod nazwą Prendekow. Nazwa Przeprostynia pojawiła w 1338 i było w niej wzmiankowane obronne castrum[4]. Ok. 1779 właścicielem Przyprostyni był Edward Garczyński, potem Stefan Garczyński[4].

Pod koniec XIX wieku Przyprostynia wchodziła w skład powiatu międzyrzeckiego[4]. Liczyła wtedy 76 dymów (domostw) i 527 mieszkańców[4]. Spośród nich 446 było katolikami, a 81 protestantami[4]. Podczas powstania wielkopolskiego była utrzymywana przez powstańców, lecz często atakowana od strony Zbąszynia[7].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego. W 2011 liczyła 911 mieszkańców[2].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

W Przyprostyni znajduje się zabytkowy kościół cmentarny pw. św. Stanisława Biskupa z XIX wieku, bez określonego stylu[7][8]. Pierwszy kościół we wsi pod tym wezwaniem istniał już w 1510 roku[4]. Przy drodze głównej stoi figura św. Jana Nepomucena z XVII wieku[6] albo przełomu XVIII i XIX[7], nie ujęta w rejestrze zabytków[8].

Kultura i sport

[edytuj | edytuj kod]

We wsi kultywuje się kulturę ludową[7].

W Przyprostyni od roku 1946 działa Klub Sportowy "Płomień".

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przez miejscowość przebiega czerwony znakowany szlak pieszy ze Zbąszynia przez Dąbrówkę Wlkp. do Miedzichowa[6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 112200
  2. a b woj. wielkopolskie >> pow. nowotomyski >> gmina Zbąszyń. Wszystkie dane dla miejscowości Przyprostynia. [w:] Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-02-27].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1063 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c d e f g Przyprostynia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 223.
  5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1793, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-02-27]. 
  6. a b c Elżbieta Mlącka, Anna Tekiel: Świebodzin: mapa topograficzna Polski. Wyd. 2. Warszawa: Wojskowe Zakłady Kartograficzne, 2009. ISBN 978-83-7135-250-8.
  7. a b c d e f g h Paweł Anders: Jeziora Wolsztyńsko-Zbąszyńskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 98. ISBN 83-7005-113-8. (pol.).
  8. a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków na terenie województwa wielkopolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 130. [dostęp 2015-02-27].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]