Granice słyszalności
Granice słyszalności – skrajne (górna i dolna) częstotliwości fal dźwiękowych oraz dolna i górna wartość poziomu ciśnienia akustycznego dźwięków, które są słyszalne przez ucho ludzkie.
Granice słyszalności są pojęciem umownym i zostały uśrednione (były wielokrotnie wyznaczane empirycznie przez różnych badaczy). Granice słyszalności na diagramie częstotliwość–poziom ciśnienia akustycznego tworzą tak zwaną powierzchnię słyszalności.
Dolna granica słyszalności[edytuj | edytuj kod]
Dolna granica słyszalności (również próg słyszalności, próg absolutny, próg detekcji sygnału) jest określona przez poziom ciśnienia akustycznego, przy którym ucho zaczyna odbierać wrażenia dźwiękowe; poziom ten zależy od częstotliwości. Na przykład aby usłyszeć ton o częstotliwości 100 Hz, poziom ciśnienia akustycznego musi być o 35 dB wyższy niż dla tonu 1 kHz[1].
Statystycznie ucho ludzkie jest najbardziej czułe dla tonu o częstotliwości około 4 kHz[1]. Dla tonu o częstotliwości 1 kHz definiuje się nominalną wartość odniesienia ciśnienia akustycznego. Jest ona określona na poziomie 20 µPa, co odpowiada natężeniu dźwięku 10−12 W/m²[2]. Ostatecznie jednak odbiór dźwięków (w tym ich słyszalność) jest subiektywny i zależy od wieku, płci oraz innych cech osobniczych.
Górna granica słyszalności[edytuj | edytuj kod]
Górna granica słyszalności (również granica bólu) jest określona przez poziom ciśnienia akustycznego, przy którym sygnał dźwiękowy powoduje ból.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Chrząszcz: Jak słyszymy?. www.audioton.republika.pl (zarchiwizowane w web.archive.org). [dostęp 2010-01-28].
- ↑ Wybrane parametry dźwięku. sound.eti.pg.gda.pl. [dostęp 2010-08-19].