Nibylis pampasowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Pseudalopex gymnocercus)
Nibylis pampasowy
Lycalopex gymnocercus[1]
(G. Fischer, 1814)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

psowate

Rodzaj

nibylis

Gatunek

nibylis pampasowy

Synonimy
  • Pseudalopex gymnocercus (G. Fischer, 1814)
Podgatunki
  • L. g. antiquus (Ameghino, 1889)
  • L. g. domeykoanus (Philippi, 1901)
  • L. g. gracilis (Burmeister, 1861)
  • L. g. gymnocercus (G. Fischer, 1814)
  • L. g. maullinicus (Philippi, 1903)[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Nibylis pampasowy[4], lisoszakal, lis pampasowy, aguraszi, lis Azary (Lycalopex gymnocercus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).

Nazwa rodzajowa: gr. λυκος lukos „wilk”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”[5]. Epitet gatunkowy: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”[6]; κερκος kerkos „ogon”[7].

Nibylis pampasowy przypomina nibylisa andyjskiego, ale jest mniejszy i ma czarne zaznaczenie na pysku. Zamieszkuje pampasy, półpustynie, obszary leśne, wrzosowiska i góry na obszarze środkowej części Ameryki Południowej, dochodząc na południe aż do północnych krańców wyżyny Patagonskiej. Odznacza się szarą, krótką ale gęstą sierścią z czarnym nalotem na grzbiecie, przechodzącą w biel po spodniej stronie ciała. Lis pampasowy prowadzi nocny tryb życia, a dzień spędza wśród skał, w starych wypróchniałych pniach lub opuszczonych norach innych ssaków. Odżywia się gryzoniami, królikami, jaszczurkami, żabami, krabami, owocami i resztkami zdobyczy jaguara.

W zaopatrywaniu młodych, których jest 3–5 w jednym miocie, bierze udział również samiec. Lis pampasowy cechuje się kilkoma ciekawymi zachowaniami. Gdy poczuje zagrożenie udaje martwego, znany jest również z tego, że zbiera części różnych niejadalnych przedmiotów i układa je w stosy bądź zanosi do nory. Aguraszi może dożywać 13 lat.

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)[3]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lycalopex gymnocercus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Lycalopex gymnocercus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 22 października 2009]
  3. a b Silva-Rodríguez i inni, Lycalopex fulvipes, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-01-17] (ang.).
  4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 149. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 388, 1904. (ang.). 
  6. Jaeger 1944 ↓, s. 100.
  7. Jaeger 1944 ↓, s. 45.
  8. Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]