Pseudofluorowce
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pseudofluorowce (pseudohalogeny) – grupa nieorganicznych związków chemicznych o wzorze ogólnym Ps−Ps lub Ps−X, które swoimi właściwościami przypominają fluorowce X2. Należą do nich m.in. cyjan (CN)2, tiocyjan (SCN)2, selenocyjan (SeCN)2 i bromocyjan BrCN[1][2].
Tworzą one szereg jednowartościowych jonów pseudohalogenkowych, np. cyjankowy CN−, cyjanianowy OCN−, izocyjanianowy ONC−, tiocyjanianowy SCN−, selenocyjanianowy SeCN−, tellurocyjanianowy TeCN− i azydkowy N−3. Związki zawierające te jony lub odpowiadające im grupy funkcyjne nazywane są pseudohalogenkami[1][2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1,0 1,1 pseudohalogens (ang.) [w:] A.D. McNaught, A. Wilkinson: IUPAC. Compendium of Chemical Terminology („Gold Book”). Wyd. 2. Oksford: Blackwell Scientific Publications, 1997. Wersja internetowa: M. Nic, J. Jirat, B. Kosata: pseudohalogens (ang.), aktualizowana przez A. Jenkins. doi:10.1351/goldbook.P04930
- ↑ 2,0 2,1 J. D. Lee: Zwięzła chemia nieorganiczna. Jerzy Kuryłowicz (tłum.). Wyd. czwarte poprawione. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 281–282. ISBN 8301123524.
- ↑ Halogenki. W: Encyklopedia Techniki. Chemia. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1966, s. 266.
