Pseudomedon obsoletus
Pseudomedon obsoletus | |||||
(Nordmann, 1837) | |||||
Systematyka | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Typ | |||||
Gromada | |||||
Rząd | |||||
Podrząd | |||||
Rodzina | |||||
Podrodzina | |||||
Plemię | |||||
Podplemię | |||||
Rodzaj | |||||
Podrodzaj |
Pseudomedon (Pseudomedon) | ||||
Gatunek |
Pseudomedon (Pseudomedon) obsoletus | ||||
|
Pseudomedon obsoletus – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1837 roku przez Alexandera von Nordmanna jako Lathrobium obsoletus[1].
Chrząszcz o ciele długości od 3,3 do 3,7 mm, bardzo drobno punktowanym, jasno i jedwabiście owłosionym. Ubarwienie wierzchu ciała jest brunatnoczarne, zaś czułków, aparatu gębowego i odnóży brunatne. Głowa jest wyraźnie węższa od przedplecza, za oczami niewyraźnie rozszerzona. Przedplecze ma zaokrąglone kąty tylne i pozbawione jest linii środkowej. Odwłok samca ma szósty sternit z tylną krawędzią płytko, łukowato wyciętą[2].
Owad znany z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Rumunii, Bułgarii, Albanii, Grecji, Rosji, Azorów, Madery, kontynentalnej Afryki Północnej, krainy etiopskiej, Bliskiego Wschodu, Nearktyki i krainy australijskiej[1]. Zasiedla wilgotne pobrzeża wód, łąki, torfowiska i skraje lasów. Bytuje pod gnijącymi szczątkami roślin, napływkami, wśród mchów i w ściółce[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pseudomedon (Pseudomedon) obsoletus. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-11-11].
- ↑ a b Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 c Kusakowate - Staphylinidae: Kiepurki - Euaesthetinae, Żarlinki - Paederinae. Warszawa: PWN, PTEnt., 1965.
- ↑ B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (6), 1979.