Pseudowigorczyk lucernowiec
| Rophitoides canus | |||
| Eversmann, 1852 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd |
trzonkówki | ||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Gatunek |
pseudowigorczyk lucernowiec | ||
| Synonimy | |||
| |||
Pseudowigorczyk lucernowiec[1] (Rophitoides canus[2]) – gatunek pszczół z rodziny smuklikowatych, zaliczany do pszczół samotnic[1]. Występuje w Europie i Azji, od Francji na zachodzie po Mongolię i Chiny na wschodzie[3].
Jedyny polski przedstawiciel rodzaju Rophitoides. Od blisko spokrewnionych i podobnych wigorczyków (Rophites), do których czasami jest zaliczany[4], różni się brakiem kolców z przodu głowy u samic oraz kształtem szóstego sternitu u samców[1]. Nazwa łacińska rodzaju Rophitoides oznacza „podobny do Rophites”[2], epitet gatunkowy canus natomiast – „szary, siwy”, co nawiązuje do koloru owłosienia[2].
Gatunek gnieździ się w ziemi, często tworząc duże agregacje gniazd[1]. Główny tunel ma 3-3,5 mm średnicy i schodzi pionowo w dół, ma odchodzące od niego boczne korytarze[5]. Na ich końcu znajdują się komórki gniazdowe, ułożone pojedynczo lub po kilka w grupie[5]. Po ukończeniu budowy komórek samica zasypuje prowadzący do niej boczny korytarz[5]. Komórki gniazdowe są ułożone długą osią w poziomie i mogą znajdować się między 8 a 30 cm pod ziemią[5]. Larwy przędą kokon, ich ciało wewnątrz kokonu jest pokryte błyszczącą substancją, prawdopodobnie mającą zapobiegać utracie wody[5].
Specjalista pokarmowy, samice zbierają pyłek z roślin motylkowych, głównie lucerny[1][2]. Dorosłe osobniki latają w od czerwca do sierpnia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Waldemar Celary, Pszczoły dziko żyjące (Hymenoptera: Appoidea: Apiformes)- klucz do rozpoznawania rodzin i rodzajów pszczół wraz z ich charakterystyką, Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Małopolskiego, 2015, ISBN 978-83-63113-15-5, OCLC 1228833346 [dostęp 2022-03-31].
- ↑ a b c d e Erwin Scheuchl, Wolfgang Willner, Taschenlexikon der Wildbienen Mitteleuropas : alle Arten im Porträt, ISBN 978-3-494-01653-5, OCLC 1090644000 [dostęp 2022-03-31].
- ↑ Ze-Qing Niu, Yan-Ru Wu, Da-Wei Huang, A Taxonomic Study on the Four Genera of the Subfamily Rophitinae from China (Hymenoptera: Halictidae, „The Raffles Bulletin of Zoology”, 53 (1), 2005, s. 47-58.
- ↑ Rophites canus ← Mapa Bioróżnorodności: Taksony: Ogólnie [online], baza.biomap.pl [dostęp 2022-03-31].
- ↑ a b c d e Jerome G. Rozen, Hikme T. ÖZbek, Immatures of Rophitine Bees, with Notes on their Nesting Biology (Hymenoptera: Apoidea: Halictidae), „American Museum Novitates”, 2008 (3609), 2008, s. 1–35, DOI: 10.1206/0003-0082(2008)3609[1:IORBWN]2.0.CO;2, ISSN 0003-0082 [dostęp 2022-03-31].