Przejdź do zawartości

Ptolemeusz XV Cezarion

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ptolemeusz XV Cezarion
Πτολεμαίος ΙΕ΄ Καισαρίων
Ilustracja
Kleopatra i jej syn Cezarion – relief na ścianie świątyni w Dendera, Egipt
władca starożytnego Egiptu
Okres

od 2 września 44 p.n.e.
do sierpnia 30 p.n.e.

Poprzednik

Kleopatra

Dane biograficzne
Dynastia

Ptolemeusze

Data i miejsce urodzenia

47 p.n.e.
Aleksandria

Data i miejsce śmierci

sierpień 30 p.n.e.
Aleksandria

Ojciec

Gajusz Juliusz Cezar

Matka

Kleopatra VII

Ptolemeusz XV Cezarion (gr. basileus Ptolemaios XV Kaisarios Theos Philopator IV Theos Philometor V – król Ptolemeusz XV Cezar Bóg Miłujący Ojca Bóg Miłujący Matkę, egip. Ptulmis Dżedtunef Kiseres, Jua-en-pa-neczer-neti-nechem Setepenptah Iri Maatre Sechemanchenamon) (ur. 47 p.n.e., zm. w sierpniu 30 p.n.e.) – syn Juliusza Cezara i Kleopatry[1], ostatni faraon Egiptu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w czerwcu 47 p.n.e.[1] Był ostatnim przedstawicielem dynastii Ptolemeuszów. Niektórzy starożytni historycy powątpiewali w ojcostwo Juliusza Cezara[1]. W latach 46–44 p.n.e. przebywał wraz z matką w Rzymie[1]. Sprawował oficjalnie władzę od 44 p.n.e. (wspólnie z matką, po śmierci Ptolemeusza XIV, prawdopodobnie zamordowanego przez Kleopatrę[1]) do śmierci. W trakcie walk między Oktawianem i Markiem Antoniuszem przed zawiązaniem drugiego triumwiratu Kleopatra uzależniała udzielenie pomocy temu drugiemu od uznania Cezariona za dziedzica Cezara[2]. Marek Antoniusz w czasie drugiego triumwiratu nadał Cezarionowi liczne tytuły (m.in. „król królów” w 34 p.n.e.) i posiadłości na wschodzie (Cypr i Celesyrię), pomimo że Kleopatra w niewielkim stopniu wsparła jego i Oktawiana w walkach z zabójcami Cezara[2]. Jednocześnie Antoniusz uznał oficjalnie Cezariona za prawowitego dziedzica Cezara, co zostało poczytane jako polityczny cios wymierzony w Oktawiana[2]. Deklarację tę Antoniusz powtórzył około 32 p.n.e.[2]

Po porażce Antoniusza i Kleopatry pod Akcjum, kiedy Oktawian August najechał Egipt w 30 p.n.e., Kleopatra wysłała Cezariona do Berenike[1], portu nad Morzem Czerwonym, by uciekł do Indii bądź Etiopii[2]. Jego opiekun, skutkiem zdrady lub tchórzostwa, namówił go, by zawrócił[potrzebny przypis]. Oktawian zapytał filozofa Arejosa, czy ma prawo do uśmiercenia Cezariona. Filozof, parafrazując Homera „Niedobry jest rząd wielu” (Iliada II,198), powiedział[potrzebny przypis]: „Nie jest dobrze, gdy za dużo Cezarów na świecie”. Oktawian kazał więc zabić Cezariona w końcu sierpnia 30 p.n.e.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Caesarion, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2023-05-27] (ang.).
  2. a b c d e Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów. Życie. Legenda. Odkrycia, wyd. 2, Iskry, 2021, s. 1110-1136, ISBN 978-83-244-1042-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ptolemy XV Caesarion. American Theological Library Association Selected Religion Website. [dostęp 2019-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-04)]. (ang.).