Pułk Ułanów Obrony Krajowej Nr 3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pułk Ułanów Obrony Krajowej Nr 3
Landwehrulanenregiment Nr 3
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Sformowanie

1883

Rozformowanie

1918

Tradycje
Kontynuacja

Pułk Strzelców Konnych Nr 3

Dowódcy
Pierwszy

rtm. Constantin Swedzicky

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Sambor, Dębica
Stryj
garnizon Rzeszów

Rodzaj sił zbrojnych

c. i k. Obrona Krajowa

Rodzaj wojsk

kawaleria

Podległość

3 Brygada Kawalerii OK

Pułk Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 (LUR. Nr. 3) – pułk kawalerii cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej.

Historia pułku[edytuj | edytuj kod]

W 1883 w Samborze i Dębicy (2. dywizjon), w wyniu połączenia Galicyjskich Szwadronów Ułanów Obrony Krajowej Nr 9, 10, 11, 12 i 13, została sformowana Kadra Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3[1].

W 1894 oddział przyjął organizację identyczną z organizacją pułków jazdy w cesarskiej i królewskiej Armii[2]. Od tego czasu otrzymywał uzupełnienie z powiatów administrowanych przez Komendy Okręgów Uzupełnień Obrony Krajowej Nr 17 w Rzeszowie i 18 w Przemyślu.

W 1914 sztab pułku razem z II dywizjonem i kadrą zapasową stacjonował w Stryju natomiast I dywizjon w Rzeszowie[3]. Pułk wchodził w skład 3 Brygady Kawalerii Obrony Krajowej we Lwowie[4].

W 1917 oddział został przemianowany na Pułk Strzelców Konnych Nr 3 (niem. Reitendes Schützenregiment Nr 3)[5].

Kadra pułku[edytuj | edytuj kod]

Komendanci Kadry
  • rtm. Constantin Swedzicky (1883)
  • rtm. Victor Peter von Krosheim (1884)
  • rtm. Michael Peič (1885)
  • rtm. Victor Peter von Krosheim (1886)
  • mjr / ppłk Joseph Castiglione (1887–1892)
  • rtm. Wenzel Kočabek (1892–1894)
Komendanci pułku
  • mjr / ppłk Wenzel Kočabek (1894–1897)
  • mjr / płk Karl Pokorny (1897 – 1 V 1905 → stan spoczynku w stopniu tytularnego generała majora[6])
  • ppłk / płk Wiktor Past (IV 1905 – X 1910 → generał major[7])
  • ppłk / płk Adalbert Sziivásy (1910 – 1912)
  • ppłk / płk Valerian Fehmel (1912–1914[3] → c. i k. komendant Okręgu w Opatowie)
Oficerowie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Schematismus 1884 ↓, s. 215-217.
  2. ↑ Rydel 2001 ↓, s. 46.
  3. ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 337.
  4. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 57, 59.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 428.
  6. ↑ Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 141.
  7. ↑ Rydel 2001 ↓, s. 246.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie. Wiedeń: luty 1884. (niem.).
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
  • Antonio Schmidt-Brentano: Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918. Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2007.
Kawaleria Monarchii Austro-Węgierskiej
Dywizje kawalerii
Brygady kawalerii
Pułki dragonów
Pułki ułanów
Pułki ułanów c. k. Obrony Krajowej
Pułki huzarów
Pułki huzarów Honwedu
Dywizjony strzelców konnych
Dywizjony artylerii konnej

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pułk_Ułanów_Obrony_Krajowej_Nr_3&oldid=70651249”