Pułk Artylerii Pieszej (Księstwo Warszawskie)

Pułk Artylerii Pieszej
	Historia
Państwo	Księstwo Warszawskie
Sformowanie	1810
	Dowódcy
Pierwszy	płk Antoni Górski
	Działania zbrojne
	Druga Wojna Polska
	Organizacja
Rodzaj wojsk	Artyleria

Pułk artylerii pieszej – oddział artylerii Armii Księstwa Warszawskiego.

Pułk powstał na mocy dekretu królewskiego z 30 marca 1810 roku. Pułkiem dowodził pułkownik Antoni Górski.

Skład organizacyjny[edytuj | edytuj kod]

Sztab pułku:

Skład: 1 pułkownik, 1 major, 3 szefów batalionu, 1 płatnik, 2 adiutantów majorów, 1 urzędnik zdrowia I klasy, 1 urzędnik zdrowia II klasy, 2 urzędników zdrowia III klasy, 2 adiutantów podoficerów (2 konie), 1 dobosz pułku, 1 dobosz batalionowy, 1 konował (1 koń), majstrowie rzemieślnicy: 1 puszkarz, 1 krawiec, 1 siodlarz, 1 szewc.

Ogółem w sztabie: 21 żołnierzy, 3 konie.

12 kompanii polowych

Skład jednej kompanii polowej: 1 kapitan, 2 poruczników l klasy, 1 porucznik II klasy, 1 sierżant starszy, 8 sierżantów, 1 furyer, 8 kaprali, 4 fajerwerków, 2 kowali, 2 rymarzy, 2 doboszy, 48 kanonierów I klasy, 100 kanonierów II klasy.

Ogółem w kompanii: 180 żołnierzy, 140 koni.

4 kompanie garnizonowe

Skład jednej kompanii garnizonowej: 1 kapitan komendant, 2 poruczników I klasy, 1 porucznik II klasy, 1 sierżant starszy, 4 sierżantów, 1 furyer, 8 kaprali, 4 fajerwerków, 1 kowal, 1 rymarz, 2 doboszy, 24 kanonierów I klasy, 76 kanonierów II klasy.

Ogółem w kompanii: 126 żołnierzy, 30 koni.

oddział artylerii w Hiszpanii

Ogółem stan pułku artylerii pieszej wynosił 2685 żołnierzy i 1803 konie. Liczba koni w okresie pokoju była mniejsza.

Ubiór[edytuj | edytuj kod]

Według przepisów ubiorczych z 3 września 1810:

Mundur galowy oficerski: frak sukienny koloru ciemnozielonego; wyłogi, kołnierz i łapki czarne aksamitne z wypustką pąsową; guziki żółte, z wizerunkiem bomby z płomieniem, pod nią dwie armaty na krzyż złożone. Krój munduru, liczba guzików, zapinanie, chustka na szyję, kapelusz, kokarda tak jak w piechocie. Wyszywanie na rogach- pół była bomba złota z ogniem, kamizelka i spodnie sukienne białe. Buty do munduru wielkie, do munduru małego zwyczajne węgierskie; ostrogi srebrne; sprzączki do trzewików pozłacane.

Mundur mały oficerski: frak sukienny ciemnozielony bez wyłogów, kołnierz i łapki czarne aksamitne z wypustką pąsową. Spodnie sukienne czarne lub zielone; Krój munduru tak jak mundur mały dla piechoty. Surdut z takiego sukna jak frak, zapinany na dwie strony, z każdej na 7 wielkich guzików. W lecie kamizelka i spodnie mogły być białe lub nankinowe.

Podoficerowie i żołnierze nosili mundury identycznego koloru jak oficerowie, lecz nie fraki, a kurtki z rabatami jak u fraków oficerskich, spod których widać było kamizelkę. Na ramionach szlify pąsowe niciane. Spodnie sukienne zielone lub białe płócienne czechczery; kamasze czarne lub białe. Lederwerki białe. Kaszkiet z podpinkami, okuciem daszka z żółtego metalu; guz od łuszczek z wyobrażeniem lwiej głowy. Na nim orzeł biały blaszany, pod orłem dwie armaty żółte na krzyż złożone; bomba zapalona. Kordony pąsowe; nad kokardą białą pompon pąsowy, a nad nim pióro. Broń składała się z krótkiego dragońskiego karabinka i pałasza piechotnego z czerwonym temblakiem. Ładownica czarna skórzana. Lejbik biały sukienny z kołnierzem, łapkami i wypustką przy kieszeniach zielonymi. Furażerka sukienna ciemnozielona obszyta żółtą taśmą.