Pustelnik bernardyn
| Pagurus bernhardus[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
pustelnik bernardyn | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
Pustelnik bernardyn (Pagurus bernhardus) – gatunek skorupiaka z rzędu dziesięcionogów miękkoodwłokowych (Anomura), z rodziny pustelnikowatych (Paguridae). Występuje powszechnie na europejskich wybrzeżach Atlantyku od Norwegii po Portugalię. Spotykany w zachodniej części Morza Bałtyckiego[2]. Potocznie nazywany rakiem pustelnikiem.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Ma pięć par odnóży, dwie z nich to odnóża kroczne. Pierwsza para odnóży jest zakończona szczypcami. Pozostałe odnóża szczątkowe, schowane w muszli. Na głowie ma dwie pary czułków, jedną krótszą parę antenuli i drugą znacznie dłuższą parę anten, którymi bada otoczenie. Oczy na słupkach.
Miękki odwłok kryje w muszli ślimaka. Najczęściej używa muszli trąbika zwyczajnego, młode okazy także muszle pobrzeżki pospolitej (Littorina littorea). Prawe szczypce, wyraźnie większe od lewych, służą do zasłaniania otworu muszli w razie ataku. Osiąga rozmiar do 35 cm.
Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]
Prowadzi głównie nocny tryb życia, wtedy wychodzi na żer. Bernardyn jest pantofagiem, jego pożywienie składa się głównie z robaków, pierścienic (piaskówka), padliny. Potrafi także filtrować plankton i substancje odżywcze z wody. Bernardyn wzrastając poszukuje większej muszli i przeprowadza się do niej. Zdarza się, że silniejszy okaz eksmituje słabszego z muszli. Występuje na dnie skalistym i piaszczystym do głębokości 140 m. Na głębszych wodach żyje w symbiozie z ukwiałem Hydractina echinata, natomiast w płytszych nie nosi ukwiałów.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Samica nosi rozwijające się jaja przez około dwa miesiące, po czym z jaj wykluwają się larwy i przez kilka tygodni unoszą się w swobodnie w wodzie. Z larw wykluwają się młode raczki i na dnie szukają odpowiedniej muszelki. Po roku osiągają dojrzałość.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Pagurus bernhardus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- DecaNet eds., Pagurus bernhardus (Linnaeus, 1758), [w:] World Register of Marine Species [online] (ang.).