Nanchang Q-5
 Q-5 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
duralowa, półskorupowa, |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
4 lipca 1965 |
| Lata produkcji |
1969 – obecnie (dane z 2010) |
| Liczba egz. |
około 1000 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki turboodrzutowe Liming Wopen-6A |
| Ciąg |
każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,68 m |
| Długość |
15,65 m |
| Wysokość |
4,33 m |
| Powierzchnia nośna |
27,95 m² |
| Masa | |
| Własna |
6375 kg |
| Użyteczna |
9486 kg |
| Startowa |
11 830 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
1210 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
103 m/s |
| Zasięg |
2000 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2× Norinco Type 23-2K kalibru 23 mm 4 węzły podkadłubowe i 6 podskrzydłowych do podwieszania uzbrojenia o masie do 2000 kg | |
| Użytkownicy | |
| Chiny, Bangladesz, Birma, Korea Północna, Pakistan, Sudan | |
Nanchang Q-5 (kod NATO: Fantan), znany również jako A-5 w wersji eksportowej, to chiński samolot szturmowy, bazujący na radzieckim samolocie MiG-19.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot Q-5 powstał w latach 60. jako rozwój samolotu licencyjnego Shenyang J-6 (MiG-19) przez przekonstruowanie kadłuba i zastosowanie bocznych chwytów powietrza oraz modyfikację usterzenia pionowego. Przeniesienie chwytów powietrza na boki i zastosowanie opływowego stożka z przodu kadłuba pozwoliło na polepszenie widoczności w dół z kabiny pilota oraz zastosowanie stacji radiolokacyjnej. Prace nad samolotem rozpoczęły się jeszcze w 1958 roku, lecz wskutek dużych trudności, z jakimi borykał się przemysł chiński, prototyp oblatano dopiero 4 czerwca 1965[1]. W produkcji seryjnej znalazł się od końca 1969 roku, równocześnie z samolotem myśliwskim J-6 i jego wersją treningową JJ-6. Zbudowano około 1000 sztuk Q-5, w tym ponad 100 na eksport[2].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Duralowa, półskorupowa. Płat o skosie 55°. Wloty powietrza po bokach kadłuba. Kabina hermetyzowana z fotelem wyrzucanym. Celownik radiolokacyjny i wyposażenie do lotów bez widzialności. Zbiorniki paliwa w kadłubie. Podwozie z kołem przednim, chowane.
Uzbrojenie stałe stanowią dwa działka kalibru 23 mm u nasady skrzydeł, z zapasem amunicji po 100 nabojów. Uzbrojenie podwieszane o masie do 2000 kg może być przenoszone na węzłach zewnętrznych lub w komorze bombowej w kadłubie (będącej rzadkością na samolotach tej klasy), długości 4 m, mogącej pomieścić bombę 500 kg lub dwie bomby 250 kg[1]. Uzbrojenie stanowią przede wszystkim klasyczne bomby lotnicze, kasety bombowe oraz wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych[3]. Wczesna wersja Q-5 miała cztery węzły pod kadłubem i dwa pod skrzydłami[1]. Od wersji Q-5A istnieje możliwość przenoszenia dwóch rakiet powietrze-powietrze bliskiego zasięgu na dodanych zewnętrznych węzłach pod skrzydłami[4]. W wersji Q-5-I (z 1979) komorę bombową zastąpił zbiornik paliwa, natomiast pod skrzydłami umieszczono cztery węzły dla bomb o masie do 250 kg[4]. Maksymalnie samoloty posiadają cztery węzły podkadłubowe (o nośności do 250 kg) oraz sześć podskrzydłowych, z których dwa wewnętrzne mają nośność 340 kg[3].
Q-5A lotnictwa chińskiego mogły przenosić taktyczną broń jądrową – bombę o mocy 5-20 kT, częściowo schowaną w komorze bombowej[3].
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Demin, J. Kuzmin, A. Jurgienson. Szturmowik Q-5 (A-5), „Awiakollekcja” nr 8/2010, s. 11-12 (ros.)