Quercus hartwissiana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Quercus hartwissiana
Ilustracja
Liście
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

bukowce

Rodzina

bukowate

Rodzaj

dąb

Gatunek

Quercus hartwissiana

Nazwa systematyczna
Quercus hartwissiana Steven
Bull. Soc. Imp. Naturalistes Moscou 30: 387 1857[3]
Synonimy
  • Quercus ajudaghiensis Steven ex Petzh. & G.Kirchn.
  • Quercus armeniaca Kotschy
  • Quercus hartwissiana f. macrocarpa Medw.
  • Quercus hartwissiana var. macrocarpa (Medw.) A.Camus
  • Quercus hartwissiana f. typica Medw. (nom. inval.)
  • Quercus kassanogluanensis Kotschy
  • Quercus robur var. armeniaca A.DC.
  • Quercus stranjensis Turrill[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

brak danych

Quercus hartwissiana Steven – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w południowej i wschodniej Bułgarii, północnej i wschodniej części Turcji oraz na Kaukazie[5][6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Zrzucające liście drzewo dorastające w naturalnym środowisku do 35 m wysokości (w uprawie osiąga najczęściej 7–9 m wysokości). Kora jest gruba, delikatnie pomarszczona i ma ciemnoczerwonawo-brązową barwę. Gałązka są bezwłose i mają czerwonawą barwę[5].
Liście
Blaszka liściowa ma kształt od podługowatego do odwrotnie jajowatego. Mierzy 7–15 cm długości oraz 3,5–6,5 cm szerokości, jest zatokowato wycięta i ząbkowana na brzegu, z 5–12 parami krótkich, zaokrąglonych (rzadko wąskich) klap, ma niemal sercowatą (czasami uszatą) nasadę i spiczasty wierzchołek. Górna powierzchnia jest błyszcząca, naga i ma ciemnozieloną barwę, natomiast od spodu są blade i nieco owłosione. Mają 7–13 par prostych nerwów drugorzędnych, z kolei nerwy trzeciorzędny są słabo widoczne. Ogonek liściowy ma 13–22 mm długości[5].
Owoce
Orzechy zwane żołędziami o niemal jajowatym kształcie z ostro zakończonym wierzchołkiem, dorastają do 18–30 mm długości i 15 mm średnicy. Osadzone są na szypułkach o długości 4 cm. Orzechy otulone są w miseczkach do 35% ich długości. Miseczki mierzą 12 mm średnicy, z szerokimi, cienkimi i białawo owłosionymi łuskami, ściśniętymi z wyjątkiem końcówki[5].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Występuje na wysokości od 1000 do 1500 m n.p.m. Jest mrozoodporny. Dobrze rośnie na wszystkich typach gleb. Charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu[5].

Roślina jest bardzo podobna do gatunku Q. roburoides, który jest protopastą dla dębów bezszypułkowego (Q. petraea), omszonego (Q. pubescens) i szypułkowego (Q. robur), był bardzo powszechny w pliocenie, lecz obecnie wyginął[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2017-04-04] (ang.).
  3. a b Quercus hartwissiana Steven. The Plant List. [dostęp 2017-04-04]. (ang.).
  4. Quercus hartwissiana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b c d e f Quercus hartwissiana. Oaks of the World. [dostęp 2017-04-04]. (ang.).
  6. Quercus hartwissiana. Plantes & botanique. [dostęp 2017-04-04]. (fr.).