Przejdź do zawartości

Równanie van ’t Hoffa (stała równowagi)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Równanie van ’t Hoffa – równanie zaproponowane przez Jacobusa van ’t Hoffa, będące wynikiem przekształcenia izotermy van ’t Hoffa. Wiąże ono temperaturową zmienność stałej równowagi reakcji chemicznej z jej efektami energetycznymi (powinowactwem chemicznym, ).

Jeżeli w reakcjach nie jest wykonywana praca nieobjętościowa miarą powinowactwa jest entalpia swobodna reakcji lub energia swobodna reakcji [a], zależnie od warunków reakcji[2][3]:

gdzie:

współczynnik stechiometryczny dla produktów i dla substratów,
potencjał chemiczny zdefiniowany jako:

W zależności od warunków prowadzenia reakcji uproszczone równanie van’t Hoffa przyjmuje postać:

gdzie: i – standardowa entalpia i energia wewnętrzna reakcji (wyznaczone dla ).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Małe litery stosuje się w ujęciu ogólnym, dla wielkości molowych symbole te zapisuje się literami dużymi [1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Witold Tomassi, Helena Jankowska: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, s. 35–36. ISBN 83-204-0179-8.
  2. Józef Szarawara: Termodynamika chemiczna. Warszawa: WNT, 1969, s. 272–274, 368–369.
  3. Stanisław Bursa: Chemia fizyczna. Wyd. 2. popr. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 475–477. ISBN 83-01-00152-6.