Równoleżnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Obelisk uwidoczniający przebieg równoleżnika 50° N w Wodzisławiu Śl.

Równoleżnik – okrąg powstały wskutek przecięcia powierzchni kuli ziemskiej płaszczyzną prostopadłą do jej osi[1]. Najdłuższym równoleżnikiem jest równik, który ma 40 075,704 km długości[1]. Równik dzieli kulę ziemską na dwie półkule – północną i południową. Podstawowe równoleżniki to: równik, zwrotnik Raka i zwrotnik Koziorożca, a także koło podbiegunowe północne i południowe. Równoleżniki mają różne długości, w zależności od szerokości geograficznej[1].

Każdemu punktowi na kuli ziemskiej można przypisać równoleżnik, który przebiega przez ten punkt; jego położenie (w pionie) wyznacza tzw. szerokość geograficzna tego punktu. Podawana jest najczęściej w mierze kątowej – w stopniach, ewentualnie też dokładniej, w minutach lub sekundach[1]. Równik leży na szerokości geograficznej zerowej, biegun południowy – na 90 stopniach szerokości geograficznej południowej (90° szer. geogr. pd., 90° S), biegun północny – na 90° szerokości geograficznej północnej (90° N). Centrum Warszawy znajduje się na równoleżniku 52°13' szer. geogr. pn. (w skrócie angielskim, w zapisie międzynarodowym: 52°13' N).

Cechy równoleżników[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1985, s. 37. ISBN 83-02-00870-2. OCLC 37645138.