RQ-14 Dragon Eye
_on_display_at_the_2005_Naval_UAV_Air_Demo_held_at_the_Webster_Field_Annex_of_Naval_Air_Station_Patuxent_River.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2001 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
dwa silniki elektryczne |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
1,14 m |
| Długość |
0,91 m |
| Masa | |
| Własna |
2,7 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
64 km/h |
| Pułap praktyczny |
90-150 m |
| Promień działania |
5 km |
| Długotrwałość lotu |
45-60 minut |
| Dane operacyjne | |
RQ-14 Dragon Eye – amerykański bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do prowadzenia rozpoznania.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
United States Marine Corps zlecił w 2001 r. Naval Research Laboratory i Marine Corps Warfighting Laboratory opracowanie projektu małego, przenośnego bezzałogowego statku powietrznego przeznaczonego do prowadzenia taktycznego rozpoznania i przekazywania obrazu wideo do naziemnego stanowiska kontroli lotu w czasie rzeczywistym. W czerwcu 2001 r. przystąpiono do testów prototypów. Badania wypadły pomyślnie i w lipcu BAI Aerosystems i AeroVironment otrzymały kontrakty na budowę serii przedprodukcyjnej. Jakość wykonania oraz wprowadzone przez producentów udoskonalenia miały wpłynąć na wybór docelowego producenta[1].
Dostawy RQ-14 do jednostek USMC rozpoczęto w połowie 2002 r. Pierwsze użycie bojowe miało miejsce w 2003 r. podczas II wojny w Zatoce Perskiej[2]. Dron został oceniony pozytywnie, choć użytkownicy zwrócili uwagę na brak zooma kamery światła widzialnego oraz brak kamery pracującej w zakresie podczerwieni[3].
W listopadzie 2003 r. kontrakt na budowę RQ-14 dla USMC przyznano firmie AeroVironment. Obejmował on budowę 467 systemów Dragon Eye, każdy z trzema UAV. Egzemplarze tej wersji podstawowej otrzymały oznaczenie RQ-14A Dragon Eye. W kolejnych latach opracowano rozwinięcie tej konstrukcji, które wykorzystywało rozwiązania stosowane w równolegle produkowanych dronach FQM-151 Pointer czy RQ-11 Raven. Ta wersja otrzymała oznaczenie RQ-14B Swift. Zamontowano w nim pojemniejsze baterie, co pozwoliło wydłużyć maksymalny czas lotu z 60 do 80 minut. Wiadomo o sześciu zestawach RQ-14B dostarczonych USMC[3].
RQ-14 Dragon Eye został zastąpiony w służbie przez RQ-11 Raven B[4].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Dron jest zbudowany w układzie dwusilnikowego bezogonowego górnopłatu. Dla potrzeb transportu daje się rozłożyć na pięć części: kadłub, ogon, nos i dwa elementy skrzydeł. Może przenosić wyposażenie złożone z kamery pracującej w paśmie światła widzialnego, światła szczątkowego lub podczerwieni. Start odbywa się z wykorzystaniem pneumatycznej katapulty, lądowanie z przyziemieniem na wzmocnionej dolnej powierzchni kadłuba. W sytuacji awaryjnej ląduje z wykorzystaniem spadochronu. Dla minimalizacji ryzyka uszkodzenia konstrukcji płatowiec może ulec podzieleniu na pięć części. Dwuosobowy zespół potrzebuje ok. 10 minut na przygotowanie RQ-14 do startu. Dron wykonuje lot po zaprogramowanej trasie, którą można przeprogramować w locie. Operator dysponuje stacją kontroli lotu, która jest zbudowana na bazie komputera przenośnego Panasonic Toughbook 34 z systemem operacyjnym Windows 2000[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ RQ-14 Dragon Eye. Уголок неба. [dostęp 2024-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-05)]. (ros.).
- ↑ Stillwel 2024 ↓, s. 18.
- ↑ a b AeroVironment RQ-14 Dragon Eye / Swift. Directory of U.S. Military Rockets and Missiles. [dostęp 2024-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-05)]. (ang.).
- ↑ Stillwel 2024 ↓, s. 19.
- ↑ Dragon Eye. GlobalSecurity.org. [dostęp 2024-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-02)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alexander Stillwel: Drony bojowe. Warszawa: Almapress, 2024. ISBN 978-83-7020-900-1.