Radmilo Mihajlović

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Radmilo Mihajlović
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1964
Foča

Wzrost

181 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1983–1988 FK Željezničar 119 (67)
1988–1989 Dinamo Zagrzeb 26 (9)
1989–1991 Bayern Monachium 34 (4)
1991–1993 FC Schalke 04 58 (12)
1993–1994 Eintracht Frankfurt 10 (0)
1997 Pohang Steelers 3 (0)
1998 AEP Pafos 14 (5)
W sumie: 264 (97)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1986–1989  Jugosławia 6 (1)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Radmilo Mihajlović (ur. 19 listopada 1964 w Fočy) – bośniacki piłkarz występujący na pozycji napastnika. Wcześniej reprezentant Jugosławii. Ojciec innego piłkarza, Stefana Mihajlovicia.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Mihajlović karierę rozpoczynał w 1983 roku w Željezničarze. W sezonie 1986/1987 z 23 bramkami na koncie został królem strzelców ligi jugosłowiańskiej. W Željezničarze występował przez pięć lat. Potem odszedł do Dinama Zagrzeb, gdzie spędził rok. W 1989 roku przeszedł do niemieckiego Bayern Monachium. W Bundeslidze zadebiutował 29 lipca 1989 w wygranym 3:2 meczu z 1. FC Nürnberg, w którym strzelił także gola. W sezonie 1989/1990 zdobył z zespołem mistrzostwo Niemiec.

Na początku 1991 roku Mihajlović odszedł do drugoligowego FC Schalke 04. W sezonie 1990/1991 awansował z nim do Bundesligi. W 1993 roku odszedł do Eintrachtu Frankfurt, także grającego w Bundeslidze. Zadebiutował tam 9 października 1993 w wygranym 2:1 spotkaniu z VfB Leipzig. W Eintrachcie spędził sezon 1993/1994.

Potem grał jeszcze w południowokoreańskim Pohang Steelers oraz cypryjskim AEP Pafos. W 1998 roku Mihajlović zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Jugosławii Mihajlović zadebiutował 29 października 1986 wygranym 4:0 meczu eliminacji Mistrzostw Europy 1988 z Turcją. 24 sierpnia 1988 w wygranym 2:0 towarzyskim pojedynku ze Szwajcarią strzelił swojego jedynego gola w kadrze. W latach 1986–1989 w drużynie narodowej rozegrał 6 spotkań.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]