Radruż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Radruż
wieś
Ilustracja
Cerkiew św. Paraskewy (UNESCO)
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

lubaczowski

Gmina

Horyniec-Zdrój

Liczba ludności (2021)

196[2]

Strefa numeracyjna

16

Kod pocztowy

37-620[3]

Tablice rejestracyjne

RLU

SIMC

0602928[4]

Położenie na mapie gminy Horyniec-Zdrój
Mapa konturowa gminy Horyniec-Zdrój, na dole znajduje się punkt z opisem „Radruż”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Radruż”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko prawej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Radruż”
Położenie na mapie powiatu lubaczowskiego
Mapa konturowa powiatu lubaczowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Radruż”
Ziemia50°10′33″N 23°24′01″E/50,175833 23,400278[1]
Cerkiew św. Mikołaja
Kamienny krzyż przydrożny
Ruiny przydrożnej kapliczki

Radruż (ukr. Радруж, w latach 1977−1981 Rozdroże) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, w gminie Horyniec-Zdrój[4][5].

Wieś starostwa niegrodowego lubaczowskiego na początku XVIII wieku[6]. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Horyńcu-Zdroju[7].

Części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Radruż[4][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0602940 Hałanie przysiółek
0602934 Kolonia część wsi

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Radruż położony jest przy granicy z Ukrainą, na krawędzi dwóch krain geograficznych – Roztocza (Roztocze Wschodnie, zwane też Rawskim) i Kotliny Sandomierskiej (Płaskowyż Tarnogrodzki). W części roztoczańskiej charakterystycznym elementem krajobrazu są wąwozy, niektóre z potokami i źródłami mineralnymi. Przez wieś płynie strumień Radrużka, uchodzący w pobliżu Horyńca do potoku Papiernia, który poniżej Baszni Dolnej przyjmuje nazwę Sołotwa i po połączeniu z Wisznią koło Lubaczowa tworzy Lubaczówkę. Miejscowość zajmuje obecnie powierzchnię 22,82 km², natomiast przed wojną liczyła 38,81 km², sąsiadując od wschodu z Potyliczem i Smolinem (obecnie na Ukrainie).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pojawiła się w źródłach pisanych w 1444 roku, kiedy to książę mazowiecki i bełski Władysław I nadawał dla Piotra Pieczykura z Wilcz na Mazowszu wieś Horyniec, mającą graniczyć od wschodu z osadą nazwaną w dokumencie „Nadruscz”. Można stąd wnioskować, że Radruż był już wtedy znaczącą osadą, jeśli względem niej wyznaczono granice sąsiedniej. Przebiegał tędy ważny szlak, łączący najstarsze ośrodki tego regionu – Lubaczów i Potylicz (a w szerszym ujęciu – obszar Nadsania i Pobuża). Od przebiegającej tam drogi może wywodzić się nazwa miejscowości. W XVI w. we wsi pojawili się nowi osadnicy, a wieś organizowana została na prawie wołoskim.[potrzebny przypis]

Od końca XV w. wieś nękana była najazdami tatarskimi. W XVII w. znaczne straty i zniszczenia spowodowały również wojny kozackie, potop szwedzki i najazd Rakoczego. Wielu mieszkańców pojmanych zostało w jasyr. Do niewoli dostała się wtedy Maria Dubniewiczowa, żona wójta radruskiego Eliasza. Na początku XVII w. rozwinęło się w Radrużu wydobycie i obróbka rudy darniowej, a być może także produkcja szkła. W 1602 r. starosta lubaczowski Jan Płaza postawił na tym terenie hutę, której działalność przyczyniła się do spustoszenia okolicznych lasów.[potrzebny przypis]

W XVIII w. na polecenie starosty lubaczowskiego Adama Mikołaja Sieniawskiego, hetmana wielkiego koronnego, powstał w Radrużu kamieniołom oraz piec do wypalania wapna. W końcu XVIII w. wieś liczyła 1648 mieszkańców, w tym 1600 unitów, 40 rzymskich katolików oraz 8 żydów i należała do największych w starostwie.[potrzebny przypis]

Po pierwszym rozbiorze Polski Radruż znalazł się w monarchii habsburskiej, w prowincji zwanej Królestwem Galicji i Lodomerii. W sąsiednim Smolinie pojawili się osadnicy niemieccy, sprowadzeni tu w ramach kolonizacji józefińskiej. Około 1820 r. Radruż wraz z okolicznymi wsiami, należącymi do dóbr kameralnych, został sprzedany Piotrowi Doborskiemu i do II wojny światowej pozostawał w rękach prywatnych, wielokrotnie zmieniając właścicieli. W tym czasie powstał folwark i dwór. W latach 1873–1891 właścicielami wsi byli Andruszewscy, których grobowiec znajduje się na przycerkiewnym cmentarzu. W okresie międzywojennym w centrum wsi, obok cerkwi, zbudowana została szkoła i budynek zebrań ludowych.

W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie rawskim w woj. lwowskim. W latach 1943–1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 29 Polaków i 2 Ukraińców za sprzyjanie Polakom[8].

Od września 1939 r. do czerwca 1941 r. Radruż znajdował się pod okupacją radziecką. Nowe władze zajęły opuszczony majątek ziemski i założyły w nim kołchoz, a we dworze urządziły strażnicę ochrony pogranicza. W sierpniu 1944 r., w wyniku porozumienia granicznego między PKWN a rządem ZSRR, wyznaczono taki przebieg granicy, który podzielił kilka pogranicznych miejscowości, w tym także Radruż. Większa, zachodnia część wsi, z cerkwią i dworem, znalazła się po stronie polskiej. Wschodnia, w dużym stopniu zalesiona, znalazła się na terenie ZSRR i weszła w skład Smolina.

Obecnie jest to miejscowość turystyczna leżąca na Szlaku Architektury Drewnianej (trasa VI).

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • Unikatowy zespół cerkiewny o charakterze obronnym z końca XVI w. W jego skład wchodzi drewniana cerkiew o charakterze późnogotyckim pod wezwaniem św. Paraskewy, wolno stojąca dzwonnica oraz murowany, obronny dom diaka. Całość otoczona jest kamiennym murem z połowy XIX w., zwieńczonym gontowym daszkiem.
  • Na przycerkiewnym cmentarzu (pow. ok. 16 a) otoczonym murem stoi kilka kamiennych krzyży oraz krypta właścicieli Radruża – Andruszewskich.
  • W pobliżu dwa inne cmentarze: starszy i większy o pow. ok. 42 a i mniejszy o pow. 14 a. Na obu zachowały się zabytkowe nagrobki bruśnieńskie.
  • Drewniana cerkiew pw. św. Mikołaja Cudotwórcy z 1931 r., obecnie użytkowana jako kościół rzymskokatolicki, filialny w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Horyńcu-Zdroju. Budowla trójdzielna z dużą, ośmioboczną kopułą nad nawą.
  • Kamienne krzyże i kapliczki przydrożne

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Mazur: Drewniana cerkiew greckokatolicka pw. św. Paraskewy w Radrużu z końca XVI w. (Praca magisterska w Katedrze Historii Sztuki Nowożytnej KUL). Lubaczów-Lublin: 1999.
  • Marek Wiśniewski, Paweł Wład: Roztocze Wschodnie: Bełżec, Horyniec Zdrój, Lubycza Królewska, Narol, Susiec, Jaworów, Żółkiew i okolice. Przewodnik nie tylko dla turystów. Mielec: Wydawnictwo Naukowe, Turystyczne i Edukacyjne, 2004. ISBN 83-912139-9-4.
  • Włodzimierz Łęcki (pod red.): Kanon krajoznawczy Polski. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 2005. ISBN 83-7005-475-7.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 114125
  2. Wieś Radruż w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-31] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1070 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 35.
  7. Opis parafii na stronie diecezji
  8. Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 765-766, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]