W sezonie 1994 kalendarz mistrzostw świata składał się z dziesięciu rajdów, było to o trzy mniej niż w rok wcześniej, wynikało to z wprowadzonego sytemu rotacji rajdów związanego z radykalnym sposobem na obniżenie kosztów mistrzostw świata. Rajdy Szwecji, Australii i Hiszpanii trafiły do kalendarza 2-litrowego Pucharu Świata FIA w roku 1994[1].
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1994 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
9º
10º
Punkty
20
15
12
10
8
6
4
3
2
1
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów[2].
W sezonie 1994 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
9º
10º
Punkty
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
Punkty
8
7
6
5
4
3
2
1
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych osiem najlepszych występów. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Wszystkie rundy liczyły się do końcowej klasyfikacji. Aby zespół zdobył tytuł mistrza świata musiał wziąć udział w co najmniej dziewięciu rajdach[2]. Zespół Mitsubishi nie był sklasyfikowany (NK) bo brał udział tylko w czterech rajdach.
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę osiem najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].
62. Rajd Monte Carlo
François Delecour
28. Rajd Portugalii
Juha Kankkunen
42. Rajd Safari
41. Rajd Grecji
Carlos Sainz
14. Rajd Argentyny
24. Rajd Nowej Zelandii
Colin McRae
36. Rajd San Remo
Isolde Holderied
Ed Ordynski