Ramienica bałtycka
| Systematyka[1] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Gromada | |||
| Klasa | |||
| Rząd |
ramienicowce (Charales) | ||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Sekcja |
Chara | ||
| Gatunek |
ramienica bałtycka | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Chara baltica Bruzelius 1824: 11, 19 Arvid Sture Bruzelius (1824). Observationes in genus Chara (Printed in Flora 9:481-491, 1826). Dissertation. pp. 1-24. Lund | |||
| Synonimy | |||
| |||
Ramienica bałtycka (Chara baltica) – gatunek ramienicy.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
Średni makroglon (zwykle do 50 cm długości). Cienka (0,5-1 mm średnicy) nibyłodyga. Plecha żywozielona, w odróżnieniu od większości ramienic nieinkrustowana węglanem wapnia. Jesienią wytwarza wielokomórkowe bulwki. Roślina jednopienna[1].
Dwurzędowe. Rzędy główne silniej wykształcone niż boczne[1].
6–11 w okółku. 6–9 członów[1].
- Nibylistki
Przeważnie dłuższe od lęgni[1].
- Kolce
Wyrastające pojedynczo lub rzadko w parach. Zwykle krótsze niż średnica nibyłodygi[1].
- Przylistki
W dwurzędowych okółkach[1].
- Plemnie
0,5–0,8 mm średnicy[1].
- Lęgnie
Do 1,2 mm długości. Oospory czarne[1].
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Roślina wieloletnia lub zimująca jedynie w postaci oospor i bulwek. Rozmnażanie płciowe mało wydajne[1].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek słonawowodny (2–10 PSU). Zwykle w wodach płytkich litoralu lagun i zatok morskich (zwykle od 0,1 do 1 m głębokości, ale może sięgać kilku metrów), na podłożu mulistym lub piaszczystym[1]. Tworzy łąkę ramienicową Charetum balticae[2].
- Występowanie
Występuje w dużej części Europy, zwłaszcza w Bałtyku, także w Brazylii[1]. W Polsce podwodne łąki notowano w Zatoce Puckiej[2].
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Na czerwonej liście roślin i grzybów Polski określona jako gatunek narażony na wyginięcie (V)[3], podobny status ma na Wyspach Brytyjskich[1]. Podlega w Polsce ochronie gatunkowej od 2004 r.[4][5] Obecność jej zbiorowiska w akwenie jest podstawą do objęcia go ochroną jako siedlisko przyrodnicze 1160 (duże płytkie zatoki) w systemie Natura 2000[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Wendy Guiry: Chara baltica A.Bruzelius. AlgaeBase. [dostęp 2012-01-16]. (ang.).
- ↑ a b Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 62, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).
- ↑ Jadwiga Siemińska, Małgorzata Bąk, Jan Dziedzic, Maciej Gąbka, Patrycja Gregorowicz, Teresa Mrozińska, Mariusz Pełechaty, Paweł M. Owsianny, Marcin Pliński, Andrzej Witkowski: Red list of the algae in Poland / Czerwona lista glonów w Polsce. W: Red List of Plants and Fungi in Poland / Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. Władysława Szafera PAN, 2006, s. 35-52. ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną
- ↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin
- ↑ Jan Warzocha: 1160 – Duże i płytkie zatoki. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 1: Siedliska morskie i przybrzeżne, nadmorskie i śródlądowe solniska i wydmy. Ministerstwo Środowiska, s. 54–60. ISBN 83-86564-43-1.