Ridbok południowy
| Redunca arundinum | |
| (Boddaert, 1785) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
ridbok południowy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
 | |
Ridbok południowy[2] (Redunca arundinum) – ssak z rodziny wołowatych, największy z rodzaju Redunca.
Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]
Szeroko rozprzestrzenione w Afryce Południowej. Zamieszkują tereny trawiaste w pobliżu źródeł wody.
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Długość ciała | 120-160 cm |
| Wysokość w kłębie | 65-105 cm |
| Długość ogona | 18-30 cm |
| Masa ciała | 39-95 kg |
| Dojrzałość płciowa | 1,5 roku |
| Ciąża | 7,5 miesiąca |
| Liczba młodych w miocie |
1 |
| Długość życia | 10 lat |
Ubarwienie jasnobrązowe do szarobrązowego. Spodnia część ciała, w tym również ogona, a także wewnętrzne strony kończyn są jaśniejsze. Dymorfizm płciowy jest wyraźnie zaznaczony. Samce mają rogi osiągające długość 25-46 cm.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Ridbok południowy wykazuje aktywność głównie w nocy, jedynie w porze suchej spotykany jest również w ciągu dnia. Ridboki przebywają pojedynczo lub w parach, rzadziej w większych skupiskach.
Po porodzie matka ukrywa młode przez około 2 miesiące, podchodząc do niego jedynie na czas posiłku. Po upływie tego okresu młode zaczyna paść się samodzielnie i podąża za matką. Dorosłe samce są terytorialne. Ridboki żywią się trawami, same stanowiąc pokarm dla kilku gatunków dużych drapieżników, m.in. lwów afrykańskich (Panthera leo), lampartów plamistych (Panthera pardus), gepardów grzywiastych (Acinonyx jubatus) i krokut cętkowanych (Crocuta crocuta). W obronie przed drapieżnikami wykorzystują kamuflaż. Zastygają nieruchomo, a jeśli zostaną dostrzeżone gwałtownie uciekają, wykonując wysokie skoki.
Przez człowieka zaliczane są do zwierzyny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Redunca arundinum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Huffman Brent: Redunca arundinum, Southern reedbuck. www.ultimateungulate.com. [dostęp 2008-01-01]. (ang.).
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Redunca arundinum. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 17 stycznia 2009]